dokuzuncu Yüzyıldaki Hadîs Âlimlerinin Meşhûrlarından. Ömerî İsmiyle De Tanınmıştır. 800 (h.184) Senesinde Medîne-i Münevverede Vefât Etti. Babasından Ve Diğer Âlimlerden Hadîs-i Şerîf Rivâyet Etti. Kendisinden İse Süleymân Bin Muhammed Bin Yahyâ Bin Urve Bin Zübeyr, İbn-i Uyeyne, İbn-i Mübârek, Mûsâ Bin İbrâhim Gibi Âlimler Hadîs-i Şerîf Bildirmişlerdir.

ibn-i Hibbân; "o, Zamânının En Zâhidi İdi. Dünyâya Düşkün Olmıyan, Âbid, Hadîs İlminde Sika, Güvenilir Bir Âlim İdi." Demiştir.

fudayl Bin İyâd Buyurdu Ki: "abdullah Bin Abdülazîz İle İbn-i Mübârek'in Huzûruna Gidip, Yanında Bulunmayı Çok Seviyorum."

ebû Ca'fer El-hızâ, Abdullah Ömerî'nin Bir Gün Büyüklerden Birisinin Şu Sözünü Naklettiğini Bildirdi: "kur'ân-ı Kerîmi Çok Okumalı. Çünkü, Kur'ân-ı Kerîm, Okunup Emirlerine Uyulduğu Zaman Cennet'e Götürür."

abdullah Ömerî Hazretleri Dâimâ Kitaplarıyla Beraberdi. Onları Yanından Hiç Ayırmazdı. Mutlakâ Yanında Bakacağı Bir Kitap Bulunurdu. Ona; "niçin Kitapları Bu Kadar Seviyorsun?" Dediler. O, Bunlara Şu Sözlerle Cevap Verdi: "insana Kabirden Daha İbret Verici Ve Daha Çok Nasîhat Eden Bir Şey Yoktur. Yalnızlıktan Daha Emin Bir Şey Yoktur. Kitap İse, İnsana Yakın Ve Samîmî Bir Arkadaştır."

bir Gün Şöyle Duâ Etti: "yâ Rabbî! Sana, Büyüğümüz, Küçüğümüz Tövbe Ederiz. Tövbelerimizi, Doğru Kıl. Bizi Tövbesine Uymayanlardan Eyleme, Allahım!".

ebû Münzir İsmâil Bin Ömer Anlattı. Abdullah Ömerî Şöyle Diyordu: "insanoğlu Gaflete Dalar İse, Allahü Teâlânın Emirlerini Yapmaz Ve Yasakladığı Şeyleri Yapmaya Başlar. İnsanlardan Korkarak, Emr-i Ma'rûf Ve Nehy-i An-il-münker; İyiliği Emredip, Kötülüklerden Alıkoyma Farzını Terkeder."

birisi Abdullah Bin Abdülazîz'e; "bana Nasîhat Et." Dedi. Bunun Üzerine, O Zâta Dönerek; "verâ, Şüphelilerden Sakınmak Çok Kıymetli Bir Haslettir. İnsanın Kalbinde Verânın Bulunması, Bütün Dünyâya Bedeldir. Onun İçin, Bir Şey Şüpheli İse Ondan Sakın. Yoksa Haram İşlersin." Dedi.

talebelerinden Biri; "şükredici Ve Sabredici Kimlerdir?" Diye Sorduğunda, Enes Bin Mâlik'den Rivâyet Ettiği Şu Hadîs-i Şerîfi Okudu. Resûlullah Efendimiz Buyurdu Ki: "dünyâ Husûsunda, Kendisinden Yukarı Olanlara, Din Husûsunda Kendisinden Aşağıda Olanlara Bakan Kimseyi, Allahü Teâlâ Şükredici Ve Sabredici Olarak Yazmaz. Dünyâ Husûsunda Kendisinden Aşağıda Olanlara Bakıp, Din Husûsunda Kendisinden Yukarıda Olana Bakan Kimseyi Allahü Teâlâ, Şükreden Ve Sabırlı Bir Kul Olarak Yazar." 

eshâb-ı Kirâma Karşı Çok Muhabbeti Vardı. Onlar Peygamber Efendimizin En Yakınları, Dostları, Arkadaşları Olduğu İçin Bütün Müslümanların Onları Sevmesini Emrederdi. 

ibrâhim Bin Sa'd'dan Rivâyet Ettiği Şu Hadîs-i Şerîfi Sık Sık Okurdu: "eshâbım Hakkında, Allahü Teâlâdan Korkun. Sakın Benden Sonra Onlara Düşmanlık Yapmayınız. Onları Seven Beni Sevdiği İçin Sever. Onlara Buğzeden, Kin Tutan, Bana Düşmanlığından Dolayı Böyle Yapmış Olur. Onlara Eziyet Eden, Bana Eziyet Etmiş Olur. Bana Eziyet Eden, Allahü Teâlâya Eziyet Etmiş Olur. Kim Allahü Teâlâya Eziyet Ederse, Allahü Teâlânın Onu Cezalandırması Çok Yaklaşmış Demektir." 

duâların Kabûl Olması İle İlgili Olarak Sorduklarında Peygamber Efendimizin Şu Hadîs-i Şerîflerini Nakletti: "allahü Teâlâya Yalvarıp Duâ Etmeden Önce Ma'rufu (iyiliği) emredip, Münkerden Nehyediniz. Günahınıza Pişman Olup, Allahü Teâlâdan Af Ve Mağfiret Dilemeden Önce, Elbette Allahü Teâlâ Sizin Duâlarınızı Kabul Etmeyecek. O Zaman Af Ve Mağfiret De Olunmayacaksınız. Yahûdî Âlimler Ve Hıristiyan Din Adamları Emr-i Ma'ruf Ve Nehy-i An-il-münkeri Terkettikleri İçin, Allahü Teâlâ Onları, Kendi Peygamberlerinin Lisânı Üzere Lânetleyip, Umumî Bir Belâ Vermiştir."

keramet Ve Menkîbeleri

kabir Azabını Hatırlayın

muhammed Bin Harb El-mekkî Şöyle Anlatır:

abdullah Bin Abdülazîz Ömerî Hazretleri Yanımıza Gelmişti. Onun Etrafına Toplandık. Mekke-i Mükerremenin İleri Gelenleri De Oradaydı. Bu Sırada Abdülazîz Ömerî Hazretleri Başını Kaldırınca, Kâbe-i Muâzzamanın Etrafında Yükselen Sarayları Gördü. Şiddetli Bir Şekilde Bağırarak; "ey Bu Köşkleri Bu Mukaddes Mekanın Yanına Dikenler! Ölünce, Yapayalnız Kalacağınız Mezarların Zifiri Karanlıklarını Hatırlayınız. Ey Zevk Ve Sefâ Sahipleri, Ey Dünyâ Nîmetleri İçerisinde Yüzenler! Kabirde, Kurtların, Böceklerin, Yiyecekleri Ve Gıdâları Olacağınızı, Şu Güzel Vücutlarınızın, Toprak Altında Çürüyeceğini, O Gören Gözlerinizin Akacağını, Konuşan Dillerinizin Susacağını Hiç Düşündünüz Mü?" Abdülazîz Hazretleri Bunları Söyleyince Gözleri Doldu.

kaynaklar

1) Hilyet-ül Evliyâ; C.8, S. 283

2) Tehzîb-üt-tehzîb; C.5, S. 302

3) Tabakât-ı İbn-i Sa'd; C.5, S. 435

4) İslâm Âlimleri Ansiklopedisi; C.2, S.90

5) Tabakât-ül-kübrâ (imâm-ı Şa'rânî); C.1, S.65