malatya Erenlerinden. 1864 Veya 1865 (h.1282) Senesinde Harput'un Tutlu Yöresinde Bozolar Köyü Maho Veya Mehan Mezrasında Doğdu. 1908 (h.1326)'de Vefât Etti.

on İki Yaşında Malatya'ya Gidip İlim Tahsiline Başladı. Halasının Kocası Ahmed Efendiden Ulu Câmide İlim Öğrendi. 1880'li Senelerde Hocası Vefât Edince, Yerini Boş Bırakmadı Ve Ders Vermeye Başladı. Ayrıca Tasavvufta Yetişmek Üzere Önce Kâdirî Yolunda Şeyh Hasan Baba Adlı Bir Zâta Talebe Olup, Uzun Müddet Onun Talim Ve Terbiyesi Altında Yetişip İcâzet Aldı. Hasan Baba Vefât Edince Talebeleri Abdullah Fahri Baba'nın Etrâfında Toplandılar. Fakat O Tasavvufta Yüksek Derecelere Ermek İçin Devamlı Arayış Hâlinde İdi. Bir Gece Rüyâsında Hacı Ömer Baba Adında Bir Zâta Talebe Olması İşâret Edildi. Bunun Üzerine Harput'un Köveng Köyünde Bulunan Nakşî Ve Kâdirî Şeyhi, Şeyh Hacı Ömer Baba'nın Yanına Gitti. Talebeliğe Kabûl Edilip, Bir Müddet Yetiştirildikten Sonra, İrşâd, İnsanlara Doğru Yolu Gösterme İle Vazîfelendirildi. Bundan Sonra Malatya'da İnsanlara Rehberlik Etti. Onlara Ehl-i Sünnet Îtikâdını Ve Din Bilgilerini Anlattı. Sohbet Ve Derslerine Pekçok Kimse Katılıp, Ondan İstifâde Etti. Tasavvufî Konularda Şiirleri Vardır.

kerâmetlerinden Bâzıları Şöyle Anlatılmıştır:

dergâhının Bulunduğu Boran Köyüne Kötürüm Ve Felçli Bir Kimse Getirilir. Durum Abdullah Baba'ya Bildirilip, Şifâ Bulması İçin Himmet Ve Duâ İstenir. Kötürüm Kimsenin Bulunduğu Arabanın Yanına Gidip, Yedi Yıldır Kötürüm Olan Bu Kimseye Hitâb Ederek; "allahü Teâlânın İzni İle Aşağıya İn!" Diyerek Arabadan İnmesini Söyler. "inemem." Deyince, Tutup Kendisi İndirir. Kötürüm Birdenbire Sıhhate Kavuşup Yürümeye Başlar.

bir Yaz Günü Sevenleri İle Birlikte Hasırcı Köyündeki Talebelerinin Yanına Gitmişti. Ziyâretten Sonra Boran Köyündeki Tekkesine Dönüp, Köye Yaklaştığı Sırada Atını Üç Saat Kadar Uzakta Bulunan Hâtun Suyu Tarafına Çevirip, Yüksek Sesle Orada Bulunan Bir Talebesine Seslendi:

"cumâli Efendi Seni Çok Göresim Geldi. Hemen Dergâha Gel!" Sonra Yoluna Devâm Edip Dergâhına Döndü. Kısa Bir Müddet Sonra Çağırdığı Talebesi Onun Kerâmetiyle Sesini İşitmiş Olduğundan, Telaş İçinde Dergâha Gelip;

"buyrun Efendim Beni İstemişsiniz Geldim!" Dedi.

vefât Etmeden Kısa Bir Müddet Önce Bir Gün Zâviyesinde Talebelerinin Ve Sevenlerinin Kalabalık Olduğu Bir Sırada Uyku Hâli Gibi Bir Hâl Gelip Kendinden Geçti. Bu Hâl Bir Müddet Devâm Etti. Sonra Gözlerini Açıp;

"eyvah Ben Ne Yaptım!" Dedi. Ne Yaptınız, Ne Oldu Diye Sorulunca;

"sakalımdaki Su Damlalarına Bakın." Diye Gösterdi. İbrâhim Efendi Adında Bir Zât Su Damlalarından Alıp, Diline Dokundurdu. Sonra Derhâl Ağzını Temizledi Ve;

"efendim Bu Çok Acı Zehir." Dedi. Bunun Üzerine;

"evet Oğlum, Bu Bir Ölüm Şerbetidir. Biraz Önce Sultan Abdülhamîd Han İle Yanyana İdim. Birisi İki Kâse Şerbet Getirdi. Abdülhamîd Han İle Birlikte Ayağa Kalktık. Sultan Bana, Buyurun Baba Efendi İçin! Dedi. Önce Siz Buyrun Sultanım, Dedim. Fakat Benim Almam İçin ısrar Etti. Alıp İçtim. Ey Cemâat, Bu Şerbet Sizler İçin Acı Bir Zehirdir. Fakat Benim İçin Tatlı Bir Ölüm Şerbetidir." Dedi. Abdullah Fahri Baba'nın Bahsettiği Pâdişâh Sultan İkinci Abdülhamîd Han, Kendisinden On Sene Sonra 1918 Senesinde Vefât Etmiştir. Evliyâ Bir Pâdişâhtı.

orduz Köyü Halkından Bir Zât Şöyle Anlatmıştır:

karakaya Barajının Suyunun Yükselmesi Sebebiyle Abdullah Fahri Baba'nın Türbesi Bu Suyun Altında Kalacağından, Kabrini Naklettik. Boranlı Hacı Mustafa Baba'nın Neslinden Birkaç Kişi De Nakil İşinde Bulundu. Kabrini Naklettikten Sonra Malatya'ya Döndük. Hüseyin Bey Köprüsü Semtinde Arabadan İndik. O Sırada Tanıdığımız Bir İhtiyarla Karşılaştım. Hal Hatır Sorduktan Sonra Bana;

"senden Evliyâ Kokusu Geliyor. Ellerini Uzat." Dedi. Ellerimi Uzattım. Ellerimi Tutup Yüzüne Gözüne Sürdü, Öptü. "o Koku İşte Bu Ellerden Geliyor, Beni Mest Etti. Bu Eller Bugün Ne İş Gördü?" Diye Sordu. O Gün Öğle Vakti Abdullah Fahri Baba'nın Nâşını Naklederken Ellerim Ona Dokunmuştu. Aynı Akşam Orduz'daki Evimize Gittim. Ablam; "senden Hoş Bir Koku Geliyor." Dedi. O Gün Ve O Gece Ben De O Hoş Kokuyla Mest Olmuştum.

kaynaklar

1) Malatyalı Gönül Sultanları; S.13