Abdullah ibni Ömer şöyle anlatır ki: (Biz,

O Server’le bir yere gidiyorduk ikimiz.

Yolda bir köylü ile karşılaştık bu defa.

Ona sual etti ki: (Ey köylü ne tarafa?)

(Evime gidiyorum) deyince, sordu hemen:

(Hayırlı bir iş yapmak ister misin peki sen?)

Köylü, merak içinde sordu ki: (O iş nedir?)

Buyurdu: (Allah'a ve bana iman etmendir.

Yani Allah'tan başka ilah olmadığına,

Muhammed’in de Onun Resulü olduğuna,

Şehadet getirip de, eğer iman edersen,

En hayırlı bir işi işlemiş olursun sen.)

Köylü sual etti ki: (Şahidin var mı buna?)

Buyurdu: (Elbette var, yeter ki inan bana.

Mesela şu ilerde gördüğün ağaç dahi,

Buna şehadet edip, inanır bizatihi.)

Velhasıl Resulullah buyurup böyle ona,

O ağaca seslenip, çağırdı huzuruna.

Ağaç, derhal bir sağa, bir sola eğilerek,

Çıkıp geldi Resulün yanına yürüyerek.

Kelime-i şehadet getirip sonra yine,

Geri dönüp, tekrardan giriverdi yerine.

Köylü şahit olunca bu hale bizatihi,

Şehadeti söyleyip iman etti o dahi.)

Ve yine İbni Fürek nakleder ki şöylece:

(O server, karanlıkta yürüyordu bir gece.

O zaman Taif'te ve harpte bulunuyorduk.

Cümle Eshab-ı kiram uykusuz ve yorgunduk.

Peygamber-i zişan da, yorgunluktan bir nice,

Mübarek gözlerini zor açardı o gece.

İşte böyle uykusuz vaziyette giderken,

Karanlıkta, önüne bir ağaç çıktı birden.

Tam çarpacak idi ki, o ağaç birdenbire,

Yukardan aşağıya ayrıldı tam ikiye.

Onların arasından geçip gitti o Server.

O ağaç, o haliyle kaldı uzun seneler.)

Enes bin Malik dahi nakleder ki: (O Server,

Bir avuç çakıl taşı aldı yerden bir sefer.

O mübarek avcuna girer girmez o taşlar,

Kendi lisanlarıyla bir zikre başladılar.

Sonra döktü hazret-i Ebu Bekr'in eline.

Onun elinde dahi zikretti onlar yine.

Sonra başka Eshabın ellerine verdiler.

Fakat başkalarında artık zikretmediler.)

Hazret-i Abbas dahi, diyor ki: (Fahr-i cihan,

Bana ve evladıma dua etse ne zaman,

Kapı eşikleriyle duvarlardan, ekseri,

İşitirdik hepimiz, (Âmin! Âmin!) sesleri.)