Bir ay devam etmişti Hendek’teki çarpışma,

Mücahidler bu cenkte çok yorulmuştu ama.

O Server, onlar için secdeye kapanarak,

Şöyle dua ederdi Allah’a yalvararak:

(Ey darda kalmışların imdadına yetişen!

Ve ey çaresizlerin duasını işiten!

Ey Rabbim, halimizi görüyorsun muhakkak.

Bizi bu sıkıntıdan, sen kurtarırsın ancak.

Küffarın arasına tefrika düşürüver.

Şu müşriklere karşı, eyle bizi muzaffer.)

Allah’ın Sevgilisi, son günlerde ve sık sık,

Bu şekilde dualar ediyordu hep artık.

O günlerde küffardan, (Nuaym bin Mes'ud) diye,

Birisi iman edip, kavuştu hidayete.

Resul'ün huzuruna geldi hemen oradan.

Dedi: (İslamiyete eyledim ben de iman.

Müslüman olduğumu bilmiyor ama kavmim.

Bana ne emredersen, onu yapabilirim.)

Buyurdu ki: (Düşmanın arasına gir de sen,

Onları, birbirine düşür yapabilirsen.)

Dedi: (Ya Resulallah, yaparım bunu, fakat,

Herşeyi konuşmama var mıdır izin, ruhsat?)

Buyurdu: (Harp hiyledir, söyle istediğini.

Yeter ki boz ve dağıt düşmanın birliğini.)

Nuaym, Resulullahtan izin aldı böylece.

Ve Beni Kureyza'ya gidiverdi ilk önce.

Dedi: (Kureyşlilere, siz yardım yaparsınız.

Ve lakin bu hususta var mı teminatınız?

Zira mağlub olursa kureyşliler eğer ki,

Sizi yalnız bırakıp, kaçarlar elbette ki.

Siz yalnız kalınca da, müslümanlar gelerek,

Hepinizi, burada öldürürler tek be tek.

Bunun için onlardan, rehine almadan siz,

Asla müslümanlarla savaşa girmeyiniz.

Yanınızda oldukça ama o rehineler,

Onları bırakıp da, bir yere gidemezler.)

Nuaym, kalkıp Kureyş'e gidiverdi oradan.

Dedi: (Beni Kureyza vazgeçti ittifaktan.

Onlar, müslümanlarla anlaşmışlar gizlice.

Hatta sizden, rehine istiyorlar bir nice.

Derler ki: Kureyşliler mağlub olursa eğer,

Bizi yalnız bırakıp, hep Mekke’ye dönerler.

Biz de yalnız kalınca, müslümanlar gelerek,

Hepimizi, burada öldürürler tek be tek.

Bize, yetmiş rehine verirlerse eğer ki,

Biz, onlara yardımcı olabiliriz belki.

İşte Beni Kureyza, bu niyet ile yarın,

Rehine isteyecek, vermeyin siz de sakın.)