Abdülvehhab adında, vardı ki bir müslüman,

Şiddetli hastalığa yakalandı bir zaman.

Nezr etti ki: (Bu dertten kavuşursam şifaya,

Bin dinar vereceğim, Seyyid Ebül Vefa’ya.)

Birkaç gün geçmişti ki o günden itibaren,

O zatın hürmetine, iyileşti tamamen.

Ve hemen nezr ettiği bin dinarı alarak,

Seyyid Ebül Vefa’ya, verdi hibe olarak.

Hazret-i Ebül Vefa, bir mendil çıkardı ve,

Mübarek eli ile, etti ona hediye.

Buyurdu: (Bu mendili, ayırmazsan yanından,

Muhafaza olursun, inşallah her beladan.)

O dahi, o mendili alıp koydu cebine.

Sonra da veda edip, gitti memleketine.

Ve lakin bir ormandan geçerdi ki ürkerek, 

Bir arslan, üzerine yürüdü kükreyerek.  

Korkudan şehadeti söylerken artık dili,

Hatırladı son anda, aldığı o mendili.

Cebinden çıkararak, tuttu ona hemence.

Durdu ve sakinleşti, hayvan onu görünce.

Başını öne eğip, edep ile yaklaştı.

O mendile yüz sürüp, oradan uzaklaştı.

Bir gün de Ebül Vefa, bazı talebesiyle,

Dicle’ye gitmiş idi, sohbet gayesi ile.

O sırada karşıdan, bir gemi geliyordu.

İçinde bazı gençler, gülüp eğleniyordu.

Talebe arz etti ki: (Efendim, şu insanlar,

Ne derece gafil ve ne de çok hayasızlar.

Siz dua buyurun da, onları, Allah şu an,

Kahhar sıfatı ile, etsin kahr-ü perişan.)

O zaman Ebül Vefa, kaldırdı ellerini.

Dedi: (Ya Rab, onların, affeyle her birini.

Nasıl neşelilerse şu anda o insanlar,

Ahirette de yine, hep neşeli olsunlar.)

Biraz sonra gemiden, insanlar, akın akın,

Gelip tövbe ettiler, huzurunda bu zatın.

Sordular ki: (Az önce, eğlenirken hepiniz,

Ne için ağlayarak, gelip tövbe ettiniz?)

Dediler: (Biz uzaktan, onu gördüğümüzde,

Suya tebdil olundu, içkiler önümüzde.

Çalgı aletlerimiz, ne kadar varsa eğer,

Onu gördüğümüzde, bozuldu birer birer.

Daha sonra, geminin her yeri nurla doldu.

Baktık ki, hep o nurlar, ondan yayılıyordu.

Biz dahi ibret alıp, olan bu hadiseden,

Dedik ki: Bütün bunlar, oluyor şu kimseden.

Kalbimizde, pişmanlık hasıl oldu nihayet.

Sayesinde bize de nasib oldu hidayet.)