Vardı ki o zamanlar, Bağdat’ta yedi kimse,
Ateşe taparlardı, onların yedisi de.
Çekerlerdi hem dahi, her gün sıkı riyazet.
Yani nefislerine, ederlerdi eziyet.
Öyle yapmış idi ki, bu riyazet onları,
Altı ayda, bir lokma ekmekti gıdaları.
Böyle açlık, susuzluk çekerek gün ve gece,
Sonunda istidraca kavuştular böylece.
Cahil halk, gördüğünde onların bu halini,
Büyük zat bilirlerdi, malesef her birini.
Muinüddin Çeşti’yi, işitip bu kâfirler,
Onun ile tanışıp, görüşmek istediler.
Geldiler bu maksatla, bulunduğu ülkeye.
Sordular: (Filan zatın hanesi nerde?) diye.
Nihayet evi bulup, huzuruna vardılar.
Lakin birden, büyük bir dehşete kapıldılar.
Peşinden bir titreme aldı bedenlerini.
O zat ise, heybetle, süzerek herbirini,
Buyurdu: (Siz Allah'tan, hiç utanmaz mısınız?
Hak teâlâ dururken, ateşe taparsınız.)
Dediler: (Biz ateşe taparız ki elbette,
Yakmasın hiç bizleri, dünya ve ahirette.)
Buyurdu: (Ey ahmaklar, ateş mabud olur mu?
Hiç ateşe tapanlar, yanmaktan kurtulur mu?
Zira tek Allah vardır, ibadete müstehak.
Böyle iman etmeyen, yanacaktır muhakkak.
Ve siz, böyle Allah’a, koştukça şerik ve eş,
Dünya ve ahirette, yakar sizi o ateş.
Bakın ben, tek Allah'a inanırım şu anda.
Bu yüzden ateş beni, yakmaz iki cihanda.)
Onlar hayret ederek, dediler: (Nasıl olur.
İsbat et bu sözünü, bakalım doğru mudur?)
Muinüddin-i Çeşti, (Peki) dedi ve hemen,
İçerden bir yığın kor alıp geldi yanarken.
Ve Allah'a sığınıp, avuçladı közleri.
Dehşetten açık kaldı kâfirlerin gözleri.
Hatta onun elinde, söndü yanan ateşler.
Hayretle şahit oldu, buna ateşperestler.
Ve o gün görür görmez, bu müthiş kerameti,
Nakşoldu kalplerine, islamın muhabbeti.
O sırada gaibten, şöyle bir ses duydular:
(Ateş, halis mümine veremez asla zarar.)
Onlar, bütün bunları işiterek, görerek,
Hepsi iman ettiler, şehadet getirerek.
Oldular yedisi de, o zatın talebesi.
Hatta kısa zamanda, evliya oldu hepsi.
Nice kâfir kimseler, bir bakmakla yüzüne,
O anda iman edip, inanırdı sözüne.
Kendisinin Bağdat'ta bulunduğu yıllarda,
Gayr-i müslim bir kişi, kalmadı o diyarda.
