Aişe-i Sıddıka şöyle rivayet eder:

Bir gece, benim ile otururdu o Server.

Başını, kucağıma koyuverdi bir ara.

Ben (Ay)a bakıyordum, O ise (Yıldızlar)a.

Resul’ün nur cemali, dolunaya nazaran,

Daha parlak ve nurlu göründü bana o an.

Kendimi tutamayıp, bu hale ağlamışım.

Ve damladı yüzüne, iki damla gözyaşım.

Buyurdu: (Ya Aişe, ağlar mısın yoksa sen?

Niçin ağladığını beyan et bana hemen.)

Dedim: (Ya Resulallah, Ay’a baktım ve lakin,

Ay’dan nurlu göründü bana senin cemalin.

Kıyamette, yüzünü görmekten mahrum olan,

Kimseleri düşünüp, ağladım ben bu zaman.)

Allah'ın Sevgilisi buyurdu ki: (Bu, gerçek.

Ve lakin bu hususta, ne var hayret edecek?

Zira Ay ve Güneşin nurunu da evvela,

Bil ki, benim nurumdan yarattı Hak teâlâ.

Gördüğün bu yıldızlar, yer ve gök, bu kainat,

Nurumdan yaratıldı hatta bütün mahlukat.)

Ben sual eyledim ki: (Ya Resul-i mücteba!

Sen neden yıldızlara bakıyordun acaba?)

Buyurdu: (Ya Aişe, biri var ki Eshaptan,

Onun ibadetleri, yükselir göke her an.

Hem de öyle çoktur ki o zatın taatları,

Yıldızlar adedince yükselir sevapları.

Yıldızlara bakarak, bunu düşünüyordum.

Sayılarını ancak Allah bilir diyordum.)

Resulullah o zatı böyle çok methedince,

Ben, babam olduğunu tahmin ettim hemence.

Resul-i kibriyadan sordum ki: (Kimdir bu zat?)

(Ömer’dir) buyurunca, hayret ettim o saat.

Sonra devam ederek, buyurdu ki: (Ömer'in,

Kazandığı sevaplar bu kadar çoktur, lakin,

Bir kıyas edilirse babanın sevabiyle,

Bir deryaya nazaran, değildir damla bile.)

Bir hadis-i şerifte buyurdu Resulullah:

(Kendisinin nurundan yarattı beni Allah.

Ve benim nurumdan da, yarattı Ebu Bekr'i,

Onun dahi nurundan, halk etti Aişe’yi.

Mümin kadınların da hepsini cenab-ı Hak,

Hazret-i Aişe’nin nurundan eyledi halk.

Bunları sevenlerde olur ki hem de bir nur,

Onlar, kabirlerinde karanlıktan kurtulur.

Bu nurdan yaratılmaz bunları sevmeyende.

Onlar, hep karanlıkta kalırlar kabirlerde.)

Hazret-i Aişe’nin hürmetine ilahi!

Onları sevenlerden eyle sen bizi dahi.