Bu büyük zat, birini alıp bir gün yanına,

Ziyaret maksadıyle, gitti bir kabristana.

Bir mezarın başında duraklayıp bir müddet,

Buyurdu ki: (Bu ölü, istiyor bizden medet.

Zira kabir azabı içindedir bu mevta.

Dua etmemiz için, yalvarıyor adeta.)

Yanındaki o kişi, o kabre baktı bir an.

Gördü ki, o mezardan çıktı siyah bir duman.

Bu veli, o mezara yaklaşıp biraz daha,

Af edilmesi için, dua etti Allah’a.

O dua eyleyince, önceki siyah duman, 

Dağılıp, birden bire gaib oldu ortadan.

Sevinip buyurdu ki: (Çok şükür, cenab-ı Hak,

Bunun günahlarını, affetti tam olarak.

Günahından ötürü azaptayten az önce,

Kurtulup, halas oldu şimdi dua edince.)

Sonra, ona ismiyle seslendi: (Ey Hüseyin!

Bizzat sen haber ver ki, nasıldır şimdi halin?)

Kabirden ses geldi ki: (Ey Adiyy bin Müsafir!

Kaldırıldı azabım, halim gayet iyidir.)

Bir gün de, birisiyle çıkmış idi sefere.

Geldiler biraz sonra, çok dikenli bir yere.

Yok idi ayakkabı mübarek ayağında.

Yoldaşı bunu görüp, çok üzüldü yanında.

Düşündü ki: Var iken benim ayakkaplarım,

Yine de, dikenlerden rahatsız ayaklarım.

Bu mübarek zat ise, yürüyor yalın ayak.

O nasıl incinmiyor, ediyorum çok merak.

O anda, açtı Allah onun gönül gözünü.

O gözle baktığında bildi işin özünü.

Gördü ki, ayakları, etmiyor yere temas.

Nur’dan bir şey üstünde ilerliyor o esas.