Küffarın karşısına dikildi arslan gibi.

Kureyş'ten o üç kişi, sordular: (Siz kimsiniz?

Dengimizseniz eğer, sizinle cenk ederiz.)

Onlar, kendilerini tanıttılar tek be tek:

(Ben Hamza'yım, Ali'yim, Ubeyde'yim!) diyerek.

Dediler: (Bizim gibi, siz de şereflisiniz.

Sizinle çarpışmayı kabul ettik şimdi biz.)

Mücahidler, onları imana etti davet.

Lakin onlar reddedip, etmediler icabet.

O zaman üçü birden, kılıçları çektiler.

Müşriklerin üstüne, saldırıya geçtiler.

Hazret-i Hamza ile, Allah arslanı Ali,

Bir anda öldürdüler Utbe ile Velid’i.

Ubeyde de, Şeybe’yi yaraladı o ara.

Ve lakin kendisi de, Şeybe'den aldı yara.

Hazret-i Hamza ile Ali bunu gördüler.

Yetişip, bir hamlede Şeybe’yi öldürdüler.

Hazret-i Ubeyde’nin yaralı ayağından,

Dışarı, kan ve ilik akıyordu durmadan.

Lakin hiç aldırmayıp o yine bu haline,

Şöyle sual eyledi Allah’ın Habibi’ne:

(Ya Resulallah sana, feda olsun her şeyim.

Bu halimle ölürsem, ben şehid değil miyim?)

Resulullah da, (Evet, sen şehidsin) dediler.

Cennetlik olduğunu ona müjdelediler.

Harp bitip de dönerken, o hazret-i Ubeyde,

Şehiden vefat etti, Safra denen bir yerde.

Üç mühim adamını kaybeden o müşrikler,

Moralleri bozuldu ve şaşkına döndüler.

Ve lakin Ebu Cehil, bu morali düzeltmek,

Maksadıyla dedi ki: (Bu, mühim değildir pek.

Onlar acele edip, çarpışmaya girdiler.

Bu sebeple, boş yere onlar katledildiler.

Yemin ediyorum ki, o müslümanları biz,

İple bağlamadıkça, geri dönmeyeceğiz.)

Kahraman mücahidler, bu müşrik güruhunu,

Cezalandırmak için, sabırsızlanıyordu.

O sırada bir kişi, müşrikler tarafından,

Kureyş'in en cesur ve ok atıcılarından,

Çıktı ve karşısına er istedi o saat.

Hazret-i Ebu Bekr’in oğlu idi bu, fakat.

Müşriklerin safında bulunuyordu o an.

Çünkü henüz imana gelmemişti o zaman.

Müminlerin safından, derhal biri fırlayıp,

Dikildi karşısına, kılıcına davranıp.

Bu dahi, ilk imana gelmekle şereflenen,

Hazret-i Ebu Bekr-i Sıddık idi gerçekten.

Yani karşıdakinin babası idi bu zat.

Oğlunun karşısına çıkmıştı kendi bizzat.

Onunla çarpışmaya atılmıştı ileri.

Ve lakin Resulullah, çağırdı onu geri.

Buyurdu: (Ya Eba Bekr, şunu iyi bilesin.

Sen, benim gözüm ile kulağım yerindesin.)