iran'da Yetişen Şâir Ve Velîlerden. Onuncu Yüzyılın Sonu Ve On Birinci Yüzyılın Başında Yaşadı. İsmi Tâhir Olup, Baba Tâhir Ve Tâhir Uryân-ı Hemedânî Diye Meşhûr Oldu. İran'ın Hemedan Şehrinde Doğdu. 1010 (h.401) Senesinde Aynı Yerde Vefât Etti. Kabri Hemedan'dadır.
baba Tâhir Uryân'ın Hayâtı Hakkında Verilen Bilgiler Çok Az Olup, Daha Çok Kerâmetleri Hakkında Kıssalar Nakledilmektedir. O Küçük Yaştan İtibâren İlim Tahsili İçin Gayret Sarfetmekte Bu Hususta Elde Ettiklerini Bir Türlü Yeterli Bulmamaktadır.
nakledildiğine Göre Bir Gün Baba Tâhir, Hemedan Medresesi Talebelerine İlim Elde Etmek İçin Ne Yapmak Lâzım Geldiğini Sordu. Talebeler Onunla Alay Etmek İçin Bir Kış Gecesini Havuzun Buzlu Suyu İçinde Geçirmesi Gerektiğini Tavsiye Ettiler. Baba Tâhir Bu Tavsiyeyi Aynen Tatbik Etti. Ertesi Sabah Allahü Teâlânın İhsânı Ve Bereketi İle Kendisini İlim Nûru İle Aydınlanmış Buldu.
bu Vakadan Sonra Baba Tâhir Uryân Hazretlerinin Pekçok Kerâmetleri Görüldü. Bir Defâsında Elvend Dağının Karını, İçindeki İlâhî Aşk Ateşinin Harâretiyle Eritmiştir. Bir Kere De İlm-i Heyete, Astronomiye Dâir Kendisine Sorulan Meselenin Hallini Ayak Parmağının Ucuyla Çizmiştir. Böylece Hemedan Ve Turistan Bölgesinde Şöhreti Artan Baba Tâhir Uryân'ın Duâsına Kavuşmak Ve Sohbetinden İstifâde Etmek İsteyenler Onun Huzûruna Koşmaya Başlamışlardır.
nitekim Selçuklu Devletinin Kurucusu Tuğrul Bey De Hemedan'a Geldiği Zaman, Onunla Sohbet Etti Ve Duâsını Kazanmayı Büyük Nîmet Bildi. Tuğrul Bey Hemedan'a Geldiği Zaman Üç Zât Vardı. Bunlar: Baba Tâhir, Baba Câfer Ve Şeyh Hamşâd'dı. Bu Üç Zât, Hemedan Şehrinin Kapısında Yer Alan Ve Hızır Adıyla Anılan Bir Tepenin Yanında İdiler. Sultan Onları Görünce Bineğini Durdurdu. İndi Ve Vezir Ebû Nasr El-kundûrî İle Onların Yanına Gelerek Ellerini Öptü. Baba Tâhir, Sultana; "ey Türk! Allah'ın Kulları İle Ne Yapacaksın?" Diye Sorunca, Sultan; "siz Ne Emrederseniz Onu Yapacağım." Dedi. Baba Tâhir;"muhakkak Allah Adâlet Ve İhsân Yapmayı Buyurur." (nahl Sûresi:90) Meâlindeki Âyet-i Kerîmeyi Okuyarak; "allahü Teâlânın Buyurduklarını Yap." Dedi. Sultan Tuğrul Bey Ağlayarak; "öyle Yaparım." Dedi. Baba Tâhir, Sultanın Elini Tuttu Ve; "benden Bunu Kabûl Et." Dedi. Sultan Da; "ettim." Dedi. Baba Tâhir Parmağında Bulunan Ve Yıllarca Taktığı Yüzüğünü Parmağından Çıkararak Sultanın Parmağına Taktı Ve; "âdil Ol!" Dedi. Sultan Katıldığı Her Savaşta O Yüzüğü Parmağına Takardı.
zâhirî İlimlerde Âlim, Tasavvufta Yetişmiş Bir Velî Olan Baba Tâhir Uryân'ın Asıl Şöhreti Şâirliğinden Gelmektedir. İran Edebiyâtında Daha Çok Lûristan (lûrî) Lehçesiyle Söylediği Ârifâne Ve Etkileyici Beyitleriyle Ün Kazanmıştır. Dübeyit Adı Verilen Bu Şiirlerin Ölçüsü Normal Rubâî Vezninden Biraz Farklıdır. Zamanla Halk Arasında Yaygınlaştıkça Bâzı Değişikliklere Uğrayan Bu Şiirler Orijinalliklerinden Bâzı Şeyler Kaybetmişlerdir. Baba Tâhir'in Dübeyitleri (rubâi) Dışındaki En Önemli Eseri, Ahlâkî, Tasavvufî Konulardaki Bâzı Düşüncelerini Özlü Bir Biçimde İfâde Ettiği Arapça Bir Eserden kelimâtü'l-kısâr (kısa Sözler) Adlı Mecmûadır. Tasavvuf Erbâbı Arasında Büyük Rağbet Gören Bu Eser, Yirmi Üç Bâbdan İbâret Olup, Farsça Ve Arapça Çeşitli Şerhleri Yapılmıştır. Baba Tâhir'in Dübeyitleri, Bâzı Gazelleri Vekelimâtü'l-kısâr adlı Veciz Sözler Mecmûasını İhtivâ Eden Dîvânı, 1927 Senesinde armağan Dergisi'ni Yayınlayan Hüseyin Vâhid Destgerdî Tarafından Tahran'da Neşredildi. Bu Dîvânınkelimâtü'l-kısâr dışındaki Dübeyitleri Ve Gazelleri İhtivâ Eden Kısmı Türkçe'ye Çevrilmiştir.
kaynakların Bildirdiğine Göre Hemedan İle Lûristan'da Yaşadığı Anlaşılan Baba Tâhir Uryân 1010 (h.401) Senesinde Hemedan'da Vefât Etti. Şehrin Kuzey-batı Tarafındaki Bun-i Bâzâr Mahallesinde Küçük Bir Tepe Üzerinde Defnedildi.
baba Tâhir Uryân Dübeyitlerinde Dünyânın Geçiciliğini Şöyle Açıklıyor:
dünyâ Sofradır, İnsanlarsa Misâfirdir
bugün Lâle Görülür, Yarın Da Hâzân Olur.
karanlık Bir Çukurun Adın Kabir Koyarlar
bana Derler Ki Budur Senin Evin.
dünyâ Malının Hepsi Yanmalıdır
dünyâ Malından Yüz Çevirmelidir
bugün Yüreğinde Olan Derd İle Gamı
mahşer Günü İçin Toplamalısın.
beyitler
çare Bulmazlar
ne Mutlu Onlara Ki Cân İle Vücûdu Fark Etmezler.
candan Cânânı, Cânândan Cânı Ayrı Bilmezler
onun Derdine Alışırlar, Aylarca Yıllarca
fakat Kendi Dertlerine Bir Çâre Bulmazlar.
âşık Olan Herkes Cânından Korkmaz
âşık Kütük Ve Zindandan Korkmaz
âşıkın Gönlü Aç Bir Kurtun Heyheyinden
korkmadığı Gibi Hiçbir Şeyden Korkmaz.
yâ Rabbî! Gönlümün Feryâdına Yetiş
kimsesizler Kimsesi Sensin, Ben Kimsesiz Kaldım
herkes Diyor Ki Tâhir'in Kimsesi Yoktur.
allah Benim Yardımcımdır, Başkasına Ne Hâcet.
ben Ne Alış-veriş Fikrindeyim Ne De Kâr
yüreğimde Ne İyilik Ne De Varlık Düşüncesi Var.
çeşme Başı, Su Kenarı İstemem
çünkü Her Gözüm Binlerce Akan Nehir Gibidir.
kaynaklar
1) Baba Tâhir Uryân Ve Şiirleri
2) Râhatüs-südûr; S.98-99
3) Türk Cihân Hâkimiyeti Mefkûresi Târihi; C.1, S.277,278
