Ali bin ebi Talip henüz vefat etmeden,

Hasan ve Hüseyin’e vasiyet etti hemen.

Vakta ki göç eyledi ahiret âlemine,

Vasiyeti, ayniyle getirildi yerine.

Oğulları geriye dönerken kabristandan,

Bir fakir gördüler ki, ediyor ah-ü figan.

Şaşırdılar fakirin bu acıklı haline.

Niçin ağladığını sordular kendisine.

Dedi ki: (Ey azizler, garibim, üzüntüm çok.

Lakin bu üzüntümü paylaşacak kimse yok.)

Dediler ki: (Ey kişi, bu zamana kadarki,

Üzüntünü, kiminle paylaşıyordun peki?)

Dedi ki: (Bir senedir, bir kimse geliyordu.

Bütün ihtiyacımı, o ifa ediyordu.

Ve lakin iki gündür gelmedi bana o zat.

Üzüntüm işte budur, kimseler bilmez fakat.)

Dediler: (O dediğin kimsenin ismi neydi?)

Dedi ki: (Bilmiyorum, ben sordum, söylemedi.

Derdi: Ben, Allah için yaparım sana yardım.

Mükafatını ise, verir bana Allahım.)

Fakire sordular ki yine Hasan Hüseyin:

(Şemaili nasıldı dediğin o kimsenin?)

Dedi ki: (Ben a’mayım, bu yüzden bilmem onu.

Bilirim fakat onun çok yüksek olduğunu.

Zira o, devam üzre Rabbini anıyordu.

Zikrine, melekler de iştirak ediyordu.

Bunu ben, hislerimle anlıyordum aşikâr.

Ona tazim ederdi, bu kapı ve duvarlar.

Çok zaman benim ile beraber durduğuna,

Memnun olduğunu da söylerdi hatta bana.

Derdi ki: Fakir olan, fakirlerle oturur.

Garip de gariplerle oturup rahat olur.)

O böyle başlayınca, bunları anlatmaya,

Hasan ile Hüseyin başladı ağlamaya.

Ve (Senin bahsettiğin ahlak ve alametler,

Aliyyül mürteza’da aynen vardır) dediler.

Fakir heyecanlanıp, dedi ki: (Öyle ise,

Onu tanıyorsunuz, ne oldu o kimseye?)

Vefat eylediğini söyledikleri zaman,

O fakir, ağlayarak eyledi ah-ü figan.

Dedi: (Resulullahın yüksek hatırı için,

Beni, kabri başına götürün o kişinin.)

Onlar, çok acıyarak o fakirin haline,

Alıp, babalarının götürdüler kabrine.

Fakir, mezar başında dedi ki: (Ya ilahi!

Bu kabir sahibine kavuştur beni dahi.)

Kabul etti Rabbimiz onun bu arzusunu.

Onun kabri başında, teslim etti ruhunu.