Hazret-i Aişe’den radıyallahü anha,

Nakledilir: Evimde idim ki tek ve tenha,

O anda Resulullah, geldi yanıbaşıma.

Sonra, koyup uyudu başını kucağıma.

Sakal-ı şerifinde, saydım tam dokuz adet,

Beyazlanmış kıl vardı, mahzun oldum begayet.

Düşündüm ki: (Dünyadan giderse benden önce,

Peygambersiz kalacak ümmeti o gidince.)

Ağlayıp, gözlerimden boşandı yaşlar o gün.

Düştü bir damlası da nur yüzüne Resulün.

O zaman Resulullah uyanarak uykudan,

Buyurdu: (Ya Aişe, nedir seni ağlatan?)

Arz ettim düşüncemi, buyurdu: (Ya Aişe!

Hangi hal şiddetlidir ölü olan kişiye?)

Dedim ki: (Hanesinden götürüldüğü hali,

Çok üzüntülü olup, ağlar bütün iyali.)

Buyurdu: (Ya Aişe, doğrudur söylediğin.

Bundan daha şiddetli ne vardır meyyit için?)

Sükut edip, edeple arz ettim ki hem dahi:

(Allah ve Resulullah bilirler daha iyi.)

Buyurdu: (Ya Aişe, daha da zoru vardır.

Gasilin yıkamaya başladığı zamandır.

Parmağından yüzüğü çıkarıp başlar işe.

Elbisesi, rütbesi, çıkarır ne var ise.

O zaman çıplak görüp, ruh kendi bedenini,

Bir üzüntü, pişmanlık kaplar hemen kendini.

O kederli haliyle eder ki öyle feryat,

İnsan ve cinden gayri, işitir her mahlukat.

Bu çıplak hali ona, gelir ki öyle acı,

Başucuna gelir ve der ki: (Ey yıkayıcı!

Yavaş tut bedenimi, zira çok çekti zahmet.

Dikkat et de, çekmesin daha fazla eziyet.)

Teneşire gelince, der ki: (Ricam var benim.

Suyu sıcak etme ki, incinmesin bedenim.)

Kefene sarılırken, nida eder bir daha.

Der ki: (Yakınlarımı göreyim son bir defa.

Beni bu halde görüp, hiç feryat etmesinler.

Onlar da çünkü yarın ölürler birer birer.)

Musallaya gelince, seslenir: (Ey iyalim!

Bakın, ibret alın ki, böyledir işte halim.

Ayrılık günü yoktur bunun gibi dünyada.

Elveda, kıyamette görüşürüz bir daha.)

Namazı kılınıp da, omuzlarda giderken,

Der ki: (Yavaş götürün, incinirim yoksa ben.)

Kabirde seslenir ki: (Ey dostlarım, şimdi siz,

Beni, bu ıssız yerde bırakıp gidersiniz.

Başbaşa kalırım ki mezarda amelimle,

Olmaz hiç ilgilenen bu kabirde benimle.)