İlmiyle amil olan âlimlerden biridir.

Tasavvufta dahi hem, yükselmiş bir velidir.

Bir gün, Mekke şehrinde rastladı ki birine,

İçki içiyor idi, gitti çok garibine.

O kimseye yaklaşıp, buyurdu ki: (Be adam!

Böyle mübarek yerde işlenir mi hiç haram?)

Dedi ki: (Biliyorum, haramdır bu mel'anet.

Ben de, bundan üzüntü duyuyorum begayet.

Çok istiyor isem de hatta bunu bırakmak,

Lakin olamıyorum bu hususta muvaffak.)

Buyurdu ki: (Bırakmak nasib olursa eğer,

Bir daha içmemeye, bir söz ver bana yeter.)

Adam, çok sevmiş idi bu evliya kişiyi.

Dedi: (Söz veriyorum, içmem bu pis içkiyi.)

O zaman, şöyle dua etti ki bu veli zat:

(Ya Rabbi, bu beladan sen bunu eyle azad.)

O anda, o kimsenin değişti kalbi birden.

Tam bıraktı içkiyi, o andan itibaren.

Halisane olarak, etti tövbe, istiğfar.

Bozmadı tövbesini, ta ölünceye kadar.

O gece, rüya gördü Abdullah-ı Alevi.

Bir münadi, göklerden verirdi bir haberi.

Diyordu ki, söyleyip ismini bu kişinin:

(Filan yerde, bir kabir kazınız onun için.

Kim hazır bulunursa, onun cenazesinde,

Mağfiret olacaktır, bu mevta sayesinde.)

Uyanıp, o kimseyi evinden sordu bizzat.

Dediler ki: (Bu gece, çok güzel etti vefat.)

O bildirilen yerde, kazdılar mezarını.

Abdullah bin Alevi, kıldırdı namazını.

Buyurdu: (Ey insanlar, bilin ki şunu mutlak,

Sizi, ahiret için yarattı cenab-ı Hak.

Böyle iken, bir mümin, bırakıp ahireti,

Günahlara dalarsa, ne olur akıbeti?

Halbuki dünya fani, ebedidir ahiret.

Orada, her amelden hesap var hem de elbet.

Bak, ömrün azalıyor, ölüme gidiyorsun.

Hazırlığın bile yok, niçin üzülmüyorsun?)

Bir gün oturuyordu oğlu ile bir yerde.

Eğlenen bir cemaat gördü biraz ilerde.

Buyurdu ki: (Evladım, şunların haline bak.

Birkaç yıl sonra hepsi, kabirlerde olacak.

Halbuki her günaha, hesap vardır, bu kati.

Onlar da biliyorlar bu müthiş hakikati.

Aklı olan, dünyada, henüz ecel gelmeden,

Ölüm ve ahirete hazırlanır önceden.

Bilir ki, dünya fani, ebedidir ahiret.

Ahirete, daha çok gösterir sa'y-ü gayret.)