Daha da hiddetlendi buna Hazret-i Ömer.

Dedi ki: (Doğru mudur söylediğin bu haber?)

Nuaym dedi: (Ya Ömer, bana inanmıyorsan,

Git hemen evlerine, inanırsın o zaman.

Hem bunu anlamanın, söyliyeyim yolunu.

Git, kendi elin ile, boğazla bir koyunu.

Eğer yemezler ise, senin kestiğin eti,

Bil ki, kabul etmişler onlar islamiyet’i.)

Hiddetinden o anda, kan sıçradı beynine.

Ayrılıp gitti hemen, kardeşinin evine.

Varıp, kapılarını vuracak idi ki tam,

İçerden, kulağına, geldi tatlı bir kelam.

Koyuldu dinlemeye o sözleri pür dikkat.

Bunlar, insan sözüne benzemiyordu fakat.

Meğer Taha suresi inmişti o günlerde.

Onu, Hazret-i Habbab, okuyordu içerde.

Hem Hazret-i Ömer’in gelmesi korkusundan,

Kilitlemişler idi, kapıyı arkasından.

Kapıya, şiddet ile vurdu Hazret-i Ömer.

İçerde, sure ile, Habbab’ı gizlediler.

Açtılar korku ile kapıyı en nihayet.

Baktılar ki o gelmiş, kılıç ile, pür hiddet.

Kız kardeşi Fatıma, çok kızgın olduğunu,

Görse de, (Buyur!) deyip, içeri aldı onu.

Girdi Hazret-i Ömer içeri o haneden.

Ve (Ne okuyordunuz?) diyerek sordu hemen.

Fatıma, maksadını anlamıştı pek kati.

Doğruyu söylemeyip, gizledi hakikati.

Dedi ki: (Aramızda, var idi bir mesele.

Onu konuşuyorduk, az önce zevcim ile.)

Lakin Hazret-i Ömer, inanmadı buna pek.

Başladı eziyete, fena öfkelenerek.

Dedi ki: (Doğru imiş işittiğim o haber.

Siz de, onun sihrine aldanmışsınız meğer.)

Sonra zevci Said’i, yakasından tutarak,

Fırlatıp yere attı, fena gadaplanarak.

Kız kardeşi, zevcini kurtarmak gayesiyle,

Koştuysa da, yıkıldı bir tokat darbesiyle.

O öfkeli tokatın şiddetiyle hem o an,

Kan akmaya başladı, her iki yanağından.

Fena canı yanmıştı kardeşi Fatıma’nın.

Lakin çok kavi idi imanları onların.

Hatta o, imanından aldığı kuvvet ile,

Derhal feryat etti ki: (Ya Ömer, beni dinle!

Niçin Hak teâlâdan korkmaz ve utanmazsın?

Ve onun gönderdiği Resule inanmazsın?

Ben ve zevcim, inandık Allah’ın bu dinine.

Boynumuzu kessen de, dönmeyiz bundan yine.)