Miladi binikiyüz altmışyedi yılında,

Dünyaya teşrif etti o Yemen diyarında.

Babasından görmüştü ilk dini tahsilini.

Bir hayli yetiştirdi ilimde kendisini.

Bir gün yolda giderken, göründü bir kuş ona.

Yeşildi, gelip kondu bu zatın omuzuna.

Sonra, gagasındaki bir şeyi, uzanarak,

Onun ağzına döküp, havalandı uçarak.

O günden itibaren, kapandı hanesine.

Kırk gün hep gece gündüz, baktı ibadetine.

Kırkıncı gün, evinden dışarı çıktı nagah.

Bir taşın üzerinde, zikretti: (Allah! Allah!)

Taş, birden parçalanıp, bir el gördü o zaman.

(Bu el, kimin elidir?) diye düşündü bir an.

Denildi: (Bu el ile eyle ki müsafeha,

Ebu Bekr-i Sıddık’ın elidir, durma daha.)

O mübarek kişinin, tutar tutmaz elini,

Bir anda, nurlar ile dolu buldu kalbini.

Kavuştu zahiri ve batıni kemalata.

Susuzken, sanki birden erdi ab-ı hayata.

O elin sahibinden, duydu sonra şu sesi:

(Sen, vekilim olarak, irşad eyle herkesi.)

O andan itibaren, oldu ehl-i keramet.

Durmadan insanları hak yola etti davet.

Yefrus nam bir beldede, kurarak dergahını,

Yıllarca tenvir etti o yörenin halkını.

O, herkese orada, yemek yediriyordu.

Hem maddi, hem manevi gıdalar veriyordu.

Kimseden bir hediye kabul etmezdi asla.

O, hizmet ediyordu Allah için, ihlasla.

Hediye getirenler olsa da ona bazan,

Alır ve fakirlere dağıtırdı çok zaman.

Bir gün, fakir kimseler geldi ziyaretine.

Onlar da, hediyeler getirmişlerdi yine.

Ve lakin İbni Alvan, hiç kabul etmeyerek,

Üzüntü duyduğunu söyledi onlara pek.

Buyurdu ki: (Siz zaten fakir kimselersiniz.

Böyle iken, ne diye hediye getirdiniz?

Zengin dahi olsanız, siz bu hediyeleri,

Nasıl getirdiyseniz, götürün tekrar geri.)

Dediler ki: (Efendim, fakiriz hepimiz de.

Lakin geri götürmek, yoktur adetimizde.)

O zaman buyurdu ki: (Peki, siz bilirsiniz.

Dağıtın fakirlere, her ne getirdiyseniz.)

Onlar, hediyelerin hepsini dağıttılar.

Fakir ve fukaradan, hayli dua aldılar.

Birkaç gün katılarak onun sohbetlerine,

Sonunda veda edip, döndüler evlerine.

Lakin hanelerine edince onlar avdet,

Hapsi de, ayrı ayrı şaşırıp etti hayret.

Zira dağıttıkları cümle hediyeleri,

Gördüler ki, tamamen hepsi de gelmiş geri.

Bu kerameti görüp, oldular ona hayran.

Dediler: (Hakiki bir veli’ymiş İbni Alvan.)