Resulullah, Mekke’nin fethinden bir yıl evvel,

Ömreye geldiyse de, kâfirler oldu engel.

Dediler: (Bırakmayız Kâbe’ye bugün sizi.

Gelecek sene yapın, bu ziyaretinizi.)

O zaman Resulullah, Kureyş kâfirlerinin,

Asıl niyetlerini öğrenebilmek için,

Vazifeli gönderdi, Osman-ı zinnureyn’i.

Buyurdu ki: (Var öğren, Kureyş’in niyetini.)

O da gidip dedi ki: (Müslümanlar, Mekke’ye,

Gelmiştir Beytullah’ı ziyaret ve ömreye.)

Dediler: (İstiyorsan, var ziyaret eyle sen.

Lakin diğerlerini, bırakmayız katiyen.)

Dedi: (Resulullahı bırakmazsanız şayet,

Ben dahi Beytullah’ı, asla etmem ziyaret.)

Duyunca bu cevabı Osman-ı zinnureyn’den,

Kızıp, onu bir müddet tutukladılar hemen.

Osman ibni Affan’ın, dönmesi gecikince,

Allah’ın Sevgilisi, üzüldüler bir nice.

Derhal o kâfirlerle, cenge karar verdiler.

Eshap da, bu hususta hemen biat ettiler.

O gün, bindörtyüz kişi, Resulullaha tek tek,

Söz verdiler: (Ölmek var, dönmek yoktur!) diyerek.

Mekke’de idiyse de, o gün Hazret-i Osman,

Yine mahrum kalmadı, bu biat-ı rıdvan’dan.

Zira Resul-i ekrem, Sahabeye bakarak,

Mübarek sol elini, havaya kaldırarak,

Buyurdu: (Ey Eshabım, bu, Osman’ın elidir.

O, Allah ve Resul'ün, şu an hizmetindedir.)

Sonra da sağ eliyle, tutarak sol elini,

Koydu onun yerine, bizatihi kendini.

Birgün de Resulullah, Hazret-i Aişe’nin,

Evinde bulunurdu, biraz dinlenmek için.

Mübarek etekleri, kıvrık idi birazcık.

Dizinden aşağısı, görünürdü az açık.

Hazret-i Ebu Bekir, bu dinlenme anında,

Girip oturuverdi, Peygamberin yanında.

Resul, gördü ise de Sıddık’ın girdiğini,

Örtmedi bacağının açık olan yerini.

Az sonra izin alıp, girdi Hazret-i Ömer,

Lakin yine bozmadı o halini Peygamber.

Ve lakin görür görmez, Osman’ın geldiğini,

Hemence toparlanıp, indirdi eteğini.

Sual etti Aişe, Hakkın Sevgilisine:

(Hiç bozmadın halini, Osman’dan gayrisine.

Lakin o, eve girip, görünce böyle seni,

Ne için toparlanıp, indirdin elbiseni.)

Buyurdu ki: (Melekler, haya eder Osman’dan.

Ben haya etmez miyim, böyle olan bir zattan?)