Ali Efendi diye, o zaman vardı bir zat.

O dahi bir vakayı anlatır şöyle bizzat:

Hocam, beni çağırıp huzuruna bir kere,

Göndermek istemişti bir gün Balıkesir'e

Buyurdu ki: (Orada, şimdi bir imam vardır.

Ve falanca camide vazife yapmaktadır.

Lakin itikadında bozukluk var ki biraz

Allah rızası için, git onu eyle ikaz.)

(Peki efendim!) deyip, düşündüm ki o anda:

Ne ile meşgul olmam muvafıktır o yolda?

Düşüncemi anlayıp, kalktı hemen yerinden.

Bir tesbih getirerek,  uzattı bana hemen.

Buyurdu ki: (Al bunu, bu benim tesbihimdir.

Zikr-i ilahi ile meşgul olmak iyidir.)

Hocamın tesbihini alıp koydum cebime

Çok sevindim ise de, korku düştü içime.

Bu kıymetli tesbihi düşürüp kaybedersem

Diyerek korkuyordum, bu idi tek endişem.

Velhasıl yola çıkıp, vardım Balıkesir'e.

İmam ile görüşüp, o gün döndüm geriye.

Akşam vakti, bir köye vasıl oldum nihayet.

Bir dere kenarında alıyordum ki abdest,

Ayaklarım, kumlardan kaydı ve düştüm yere.

Elimdeki tesbih de, düşüverdi dereye.

Çok aradım ise de, yine de bulamadım.

Öyle çok üzüldüm ki, yol boyunca ağladım.

Hocamın tesbihiydi çünkü düşen o suya.

Ben böyle üzülerek vasıl oldum Bursa'ya.

Mahcubiyet içinde huzura dahil oldum.

Buyurdu ki: (Yolculuk nasıl geçti ey oğlum?)

Dedim: (İyi geçti de, üzülürüm bir şeye.

Sizin tesbihinizi düşürdüm bir dereye.)

Buyurdu ki: (Üzülme, biz de seninle idik.

Fakat biz, o tesbihi dereye düşürmedik.)

Sonra, aynı tesbihi cebinden çıkararak,

Buyurdu ki: (Al oğlum, kullan feyiz alarak.)

Yine Emir Sultan'ın talebesinden olan,

Ali hoca isminde biri vardı o zaman.

O şöyle anlatır ki: Bir gün, hocamız ile,

Otururken, bir köylü giriverdi hız ile.

Telaşlı hali vardı, dedi ki: (Ey Sultanım!

Bana bir dua yaz ki, çok ağrıyor her yanım.)

Bana buyurdular ki: (Sen buna bir dua yaz!)

(Peki efendim!) deyip, yazdım ve eyledim arz.

Kur'an âyetlerinden yazılırdı ki dua,

Kur'anın her harfinde, bin derde vardır deva.

Duanın faidesi görüldü hemen o gün.

Ve hiç bir hastalığı kalmadı o köylünün.

Çok çeşitli hastalar gelirdi o dergaha.

İyileşirlerdi hep, kalkmadan henüz daha.

Sıhhate kavuşarak dönerlerdi pür sevinç.

Ölünceye kadar da, hasta olmazlardı hiç.