Validesi Ümmül-Hayr Hatunun, önceleri,

Doğan çocukları hep, ölüyordu her biri.

Hazret-i Ebu Bekr’i verince Allah ona,

Beytullah'a götürdü alarak kucağına.

Orada dua edip, dedi ki: (Ey Allah’ım!

Bağışla bunu bana, yaşasın bu evladım.)

Beyt-i şerif içinden, bir el çıktı o zaman.

Bebeğinin elini sıkıca tuttu o an.

Ve gaibten bir nida edildi ki: (Ey hatun!

Üzülme, sevin çünkü, yaşayacak bu oğlun.)

Bir gün de Resulullah, sevgili Eshabiyle,

Otururken, Ebu Bekr arz eyledi Resul'e.

Dedi: (Ya Resulallah, senin hakkın için ben,

Ömrümde hiçbir puta tapınmadım katiyen.)

Hazret-i Ömer dahi bulunurdu orada.

Şöyle sual eyledi, Sıddık'a o arada:

(Niçin yemin edersin Resul'ün hakkı için?

Cahiliyet devrinde bunca ömür geçirdin.)

O ise, sözlerine şöylece etti devam:

Küçükken, puthaneye götürdü beni babam.

(Bunlar, senin ilahın, secde eyle!) dedi ve,

Beni orada koyup, kendisi gitti eve.

O putlardan birine yaklaşıp ben bu sefer,

Bağırdım: (Karnım çok aç, bana biraz yemek ver!)

Cevap alamayınca, (Su ver!) dedim bu defa.

Baktım, yine o puttan çıkmadı ses ve seda.

Bir taş alıp dedim ki: (Atarım bunu sana!

Eğer sen ilah isen, mani ol haydi bana.)

Yine ses çıkmayınca, taşı attım bu kere.

O put, yüzü üzeri devrildi hemen yere.

Az sonra babam gelip, gördü bu vaziyeti.

(Ne için böyle yaptın?) diyerek sitem etti.

Annem de öğrenince, görmedi bunda beis.

Dedi: (Kendi haline bırakalım bunu biz.

Zira bunun hakkında, bana, Allah katından,

Bir hitap gelmişti ki, hiç çıkmaz hatırımdan.)

Ben, anneme sordum ki: (Nasıl hitap olundu?)

Dedi: Senin doğumun, vakta ki yakın oldu.

Gaibden, kulağıma ses geldi o esnada.

Diyordu ki (Ey hatun, müjdeler olsun sana.

Zira gayet mübarek bir çocuğun doğacak.

Adı hem, yerde Atik, gökte Sıddık olacak.

Hazret-i Muhammede iman eder hem de ilk.

O yüce Peygambere, olur hem yar ve refik.)

Hazret-i Ebu Bekir sözünü bitirince,

Gökten Cibril-i emin nazil oldu hemence.

Resul'e, tam üç defa dedi ki: (Ebu Bekir,

Bu anlattıklarını doğru söylemektedir.)