Kadın sahabilerden Medineli bir hatun.

Rabbine tevekkül ve rızası tamdı onun.

Geçirirdi ömrünü ibadet ve taatle.

Güzellik ve ahlakta meşhur idi gayetle.

Hem dahi zengin olup, var idi çok serveti.

Lakin onun gözünde, yoktu malın kıymeti.

O, hep ahiretini düşünürdü durmadan.

Ve ölüm hazırlığı içindeydi her zaman.

Ayrıca çok severdi Allah’ın Resulü'nü.

Ona çok bağlı olup, dinlerdi her sözünü.

Ne müşkili olursa, danışırdı hep Ona.

Yine bir gün Resul'ün geldi huzurlarına.

Dedi: (Ya Resulallah, bana bir iş öğret ki,

Ben onu işlemekle, kazanayım Cenneti.)

Buyurdu: (Bir erkekle evlenmelisin önce.

Dininin yarısını hıfz edersin böylece.)

Dedi: (Ya Resulallah, kim olur benim eşim?

Padişah Necaşi’yi bile ben reddetmişim.

Nice verenler oldu yüz deve, hayli ziynet.

Lakin ben, her birini çevirip eyledim red.

Madem ki şimdi bana, bu yoldadır emriniz,

Razıyım, siz her kimi münasip görürseniz.)

Resulullah, birini tayin etseydi eğer,

Belki üzülürlerdi ismi söylenmeyenler.

Buyurdu: (Yarın sabah, mescide önce gelen,

Kim ise, onun ile nikahlan, sonra evlen.)

Böyle buyurduğundan Allah’ın Sevgilisi,

Alınıp üzülmedi Eshabın hiçbirisi.

Lakin bir uyku verdi Hak teâlâ onlara.

Biri hariç, hepsi de uyumuştu o ara.

Merak ile beklerken Allah’ın Peygamberi,

Süheyb adlı sahabi giriverdi içeri.

Süheyb ki, hiç kimsesi bulunmayan bir garip.

Dünyalık hiçbirşeye değildi hem de sahip.

Rengi siyaha yakın, yok idi güzelliği.

Uzun boylu ve lakin çelimsiz, zayıf idi.

Halbuki Hifa Hatun çok güzeldi ve zengin.

Resulullah buyurdu: (Ey Hifa, işte dengin.)

(Peki Ya Resulallah) diyerek kabul etti.

Zira Resulullaha tamdı teslimiyeti.

Onun bu cevabına sevindi Resulullah.

Bir hutbe okuyarak yapıldı akd-i nikah.

Sevindiler buna hep, o gün cümle sahabi.

Az sonra, Resulullah çağırarak Süheyb’i,

Buyurdu: (Kalk ya Süheyb, bir şeyler al geline.

Ve zevcenin elinden tut da götür evine.)

Dedi: (Ya Resulallah, dünyalık yok bir şeyim.

Malum yoktur evim de, nereye götüreyim?)