Hazret-i Aişe'den edilir ki rivayet:

Babam, dar-ı bekaya göç eyledi nihayet.

Tereddüt eyledi ki, Sahabenin her biri:

Nereye defnedelim acaba Ebu Bekr'i?

Ben de, bu ızdırapla, uyudum o arada.

Kulağıma, gaibden geldi şöyle bir nida:

(Dostu, dostun yanına, ulaştırın!) diyordu.

Bu ses, cümle Eshaba, manevi rehber oldu.

Uyanınca, Eshaba anlattım bu rüyayı.

Dediler: (Biz de duyduk, gece aynı nidayı.)

Artık lüzum kalmadı istişare etmeye.

Defnedildi Resul'ün bulunduğu hücreye.

Ayrıca kendisi de, vefat etmeden önce,

Vasıyet eylemişti, Sahabeye şöylece:

(Eğer vefat edersem, cenazemi alınız.

Hücre-i saadetin, eşiğine varınız.

Kapısını çalarak, içeri defnim için,

Resul-i kibriyadan isteyin ruhsat, izin.

Eğer açılır ise kapı kendiliğinden,

Cenazemi, hücreye defnedin siz de hemen.)

Hazret-i Ebu Bekir, vakta ki etti vefat,

Cenaze hizmetleri, icra oldu o saat.

Vasıyet mucibince, cenazeyi aldılar.

Hücre-i saadetin, tam önüne vardılar.

Kapısını çalarak, dediler: (Ebu Bekir,

İçeri defni için, izin istemektedir.)

Bu arzı müteakip, bütün Eshab-ı kiram,

Ne cevap gelir? diye, beklerken merakla tam,

Kapı derhal açılıp, ardından geldi bir ses.

Orada olanlardan, işitti bunu herkes.

Diyordu: (Cenazeyi, içeri getiriniz.

Hazret-i Peygamberin, yanına defnediniz.)

Girip defneylediler içeri cenazeyi.

Sahabenin cümlesi, gördü bu hadiseyi.

Yine Sıddık-ı ekber, ölüm hastalığında,

Aişe validemiz bulunurdu yanında.

O, hasta yatağında, erişmeden henüz mevt,

Hazret-i Sıddıka'ya, eyledi bir vasıyet.

Buyurdu ki: (Ey kızım, ben vefat ediyorum.

Lakin çocuklarımı, sana bırakıyorum.)

Bir miktar sükut edip, dedi ki daha sonra:

(İki kız, iki oğlan, göz kulak ol onlara!)

Lakin o, hayret edip, arz etti ki bahusus:

(Kız kardeşim bir idi, siz iki buyurdunuz.)

Dedi ki: (Hamiledir hanımım şu an benim.

Doğumu pek yakındır, kız olur zannederim.)

Bu vasıyeti yapıp, vefat eyledi hemen.

Doğum oldu, baktılar, (kız) oldu hakikaten.