Resul’ün huzuruna gelen elçi heyeti,

Dediler ki: (Biz artık seçtik islamiyet’i.

Ve lakin islamiyet, nedir, hiç bilmiyoruz.

Bize muallim gönder, çok rica ediyoruz.)

Eshaptan on kişiyi ayırarak o Server,

Gönderdi bu iş için, o heyetle beraber.

Eshap, halis niyetle giderlerken, nihayet,

Kâfirler pusu kurup, eylediler ihanet.

Onlar Reci’ suyunun yanındaki bir dağda,

Gizlenmek gayesiyle bulundukları anda,

Aniden üçyüz kâfir peyda olup o zaman,

O dağın etrafını sardılar dört bir yandan.

Önce seslendiler ki: (Gelip teslim olunuz!

Aksi halde bilin ki, ölüm olur sonunuz.)

Asım bin Sabit ise, hiç de aldırmayarak,

Önce bir ok fırlattı, buna cevap olarak.

Yedi oku var idi, atıp peşi peşine,

Gönderdi yedisini Cehennem ateşine.

Peşinden, mızrağını havaya kaldırarak,

Öldürdü bir çoğunu, şiddetle fırlatarak.

Sonra da, kılıcını çekip kırdı kınını.

Saldırıp, kâfirlerden öldürdü bir kısmını.

Uğraşırdı küffar da, onu öldürmek için.

Zira yüz deve vardı akabinde bu işin.

Çünkü onun başını getirecek kimseye,

Yüz deve vadetmişti müşriklerden bir kimse.

Hazret-i Asım ise, dua etti ki hemen:

(Ya Rabbi, vücudumu hıfz et bu kâfirlerden.

Ben, senin rızan için sahip çıktım dinime.

Sen dahi dokundurma, onları bedenime.)

İhanete uğrayan bu on mesut sahabi,

Kılıçları sıyırıp, dövüştü arslan gibi.

Sonunda yedisine nasib oldu şehadet.

Asım bin Sabit dahi şehid oldu nihayet.

Kâfirler, öldüğünü görünce bu kişinin,

Koşuştular yanına, başını kesmek için.

Lakin bir şey oldu ki gözlerinin önünde,

Hiç biri, böyle birşey görmemişti ömründe.

Gönderdi Hak teâlâ bir arı sürüsünü.

Bulut gibi örttüler, cesedinin üstünü.

Arılardan, yanına hiç yanaşamadılar.

Bu sebeple başını kesip alamadılar.

Sonunda dediler ki: (Akşamı bekleyelim.

Arılar dağılsın da, öyle gelip keselim.)

Lakin akşam olunca, sel gelip birden bire,

Mübarek bedenini, götürdü başka yere.

Çok aradılarsa da o dağın her yerini,

Asla bulamadılar mübarek bedenini.