Peygamber-i zişan’ın kayınbiraderidir.

Eshaptan ilk müslüman olanlardan biridir.

Kureyş kâfirlerinden çok cefa gördü, fakat,

Yine de imanında eyledi sabır, sebat.

(Açlık ve susuzluğa en çok sabredeniniz.)

Diye metheylemişti onu Peygamberimiz.

Şehid olmak arzusu yatıyordu gönlünde.

Cenklerde çarpışırdı, safların en önünde.

Uhud savaşında da yanındaydı Resul'ün.

Ve hatta yiğitliğin sembolüydü o ogün.

Bir sahabi diyor ki: O, Uhud savaşında,

Hem de muharebenin henüz daha başında,

Heyecanlı olarak, yanıma geldi benim.

Dedi ki: (Ey kardeşim, sana bir şey diyeyim.

Önce sen bir dua et, âmin diyeyim sana.

Sonra da ben edeyim, sen de âmin de bana.)

Anlaştık, ilk evvela ben yaptım şu duayı:

(Ya ilahi, sen koru Resul-i mücteba’yı.

Kuvvet ver benim dahi bileğime, gönlüme.

En zorlu kâfirleri çıkar benim önüme.

Cenk edip, birer birer hepsini öldüreyim.

Sonra, gazi olarak geri dönüp gideyim.)

O, bütün kalbi ile, duama (Âmin) dedi.

Daha sonra kendisi şöyle dua eyledi:

(Ya ilahi, küffardan sen koru Resulünü.

Benim dahi koluma kuvvet ver bu cenk günü.

En çetin kâfirleri gönder benim karşıma.

Kuvvetle dövüşeyim onlarla tek başıma.

Ve bu cenkte, şehidlik rütbesine ereyim.

Bir daha ailemin yanına dönmeyeyim.)

Buna âmin demeye, dilim varmadı hemen.

Ve lakin söz vermiştim, (Âmin) dedim mecburen.

Peşinden, ikimiz de kılıçları çekerek,

Atıldık ileriye, (Allah Allah!) diyerek.

Abdullah, son derece çevik savaşıyordu.

Her önüne çıkanı, vurup deviriyordu.

Daha sonra, kırıldı kılıcı bir aralık.

Çok üzülüp dedim ki: Savaşamaz o artık.

Ve lakin devam etti, hiç ara vermeyerek.

Zira şehid olmaktı gayesi onun bir tek.

Yaralandı son anda muhtelif yerlerinden.

Kanlar fışkırıyordu baktım ki her yerinden.

Lakin o, bakmıyordu fışkıran o kanlara.

Son kuvvetine kadar saldırdı o küffara.

Nihayet kan kaybından, hiç kalmadı kuvveti.

Bir müşrikin okuyla kazandı şehadeti.