allahü Teâlânın Velî Kullarından. Duâsı Kabûl Olan, Vesîle Edilerek Kendisinden Meded Umulan Bir Zât İdi. Darda Kalanlara Yardım Ederdi. Duâsı Bereketiyle Pekçok Kimse Sıkıntılardan Kurtulmuş, Niceleri De Arzularına Kavuşmuştu. Doğum Ve Vefât Târihleri Tesbit Edilememiştir. On Birinci Asır Ortalarında Vefât Etmiş Olup, İbn-i Atâ'nın Akrânı İdi. Yaş, İlim Ve Mârifet Yönüyle Onun Emsâllerindendir.

ibn-i Hafîf, Ebü'l-hasan Ed-derrâc'ın Başından Geçip Anlattığı Şu Hâdiseyi Haber Verdi: Şeyh Ebü'l-hasan Ed-derrâc Buyurdu Ki: "bir Sene, Arkadaşlarla Gitmeyip, Yalnız Başıma Hac Yolculuğuna Çıktım. Kadîsiye Mescidine Vardığımda, Orada Cüzzam Hastası Olan Bir İhtiyar Gördüm. Üzerinde Büyük Musîbet Vardı. Beni Görünce, Selâm Verdi Ve: "ey Ebü'l-hasan! Hacca Gitmek İster Misin?" Buyurdu. Ben Onun Bu Hâlinden Çekinerek; "evet." Dedim. "benimle Yol Arkadaşı Olmak İster Misin?" Buyurdu. O Zaman Kendi Kendime; "sağlam Arkadaşları Terkettim De, Şimdi Cüzzamlı Bir İhtiyarın Eline Düştüm." Dedim Ve Ona; "yok İstemem." Diye Cevap Verdim. O; "sana Yol Arkadaşı Olayım." Buyurdu. Ben "allah Hakkı İçin Senin İle Yol Arkadaşı Olmam." Dedim. O; "ey Ebü'l-hasan! Allahü Teâlâ Öyle Şeylere Kâdirdir Ki, Zayıf Bir Kuluyla Öyle Bir İş Yapar; Güçlü Kuvvetli Kimse Ona Şaşırıp Kalır." Buyurdu. Ben; "öyledir." Dedim Ve Onun Teklifini Kabûl Etmeyerek Yoluma Devâm Ettim. Kuşluk Vaktinde İstirahat İçin Bir Yere Uğramıştım. Onu Orada, Rahat Bir Şekilde Oturmuş Vaziyette Gördüm. Bana Daha Önce Söylediğini Tekrarladı. "ey Ebü'l-hasan, Allahü Teâlâ Öyle Şeylere Kâdirdir Ki, Zayıf Bir Kuluyla Öyle Bir İş Yapar; Kuvvetli Kimse Buna Şaşar Kalır." Buyurdu. Ben Hiçbir Şey Söylemeden Yoluma Devâm Ettim. Fakat Onun Hakkında Bende Şüphe Ve Tereddüt Meydana Geldi. Acele İle Yoluma Devâm Ederek, Sabah Vakti Bir Köye Ulaştım. Bir De Ne Göreyim; Oradaki Mescidde Rahat Bir Şekilde Oturuyordu. Bana: "ey Ebü'l-hasan, Allahü Teâlâ Öyle Şeylere Kâdirdir Ki, Zayıf Olan Kuluyla Öyle Bir İş Yapar; Kuvvetli Kimse Buna Şaşar Kalır." Buyurdu. Önüne Varıp, Yüzümü Önüne Eğdim Ve Ona; "allahü Teâlâdan Af Ve Senden Özür Dilerim." Dedim. O; "maksadın Nedir?" Buyurdu. Ben; "hatâ Ettim, Sizinle Yol Arkadaşı Olmak İstiyorum." Dedim. O; "sen Yol Arkadaşı Olmak İstemedin Ve Yemin Ettin. Senin Yeminini Bozup Da, Seni Yalancı Çıkarmak İstemem." Buyurdu. Ben; "hiç Değilse Öyle Ol Ki, Seni Her İstirahat Ettiğim Yerde Göreyim." Dedim. O; "peki, Dediğin Gibi Olsun." Buyurdu. Bu Sözünü Duyunca Bütün Açlığım Ve Yol Yorgunluğum Kayboldu. Tek Düşüncem Ve Arzum, Çabucak Bir Sonraki Menzile Varıp Onu Görmek Oldu. Mekke-i Mükerremeye Ulaştığım Zaman, Olanları Oradaki Büyük Velîlere Anlattım. Ebû Bekr El-kettânî Ve Ebü'l-hasan El-müzeyyen;"o Anlattığın Zât, Ebû Câfer El-meczûm'dur. Biz Dâimâ Onu Görmeye Çalışıyoruz. Keşke Onu Bir Defâ Olsun Görebilseydik." Buyurdular. Sonra Kalkıp Tavâf Etmeye Gittim. Onu Da Tavâf Eder Gördüm. Tekrar Yanlarına Gelip, Onu Gördüğümü Haber Ettim. Onlar; "eğer Bir Daha Görürsen, İyi Dikkat Et Ve Bizi De Çağır." Buyurdular. Ben De "peki." Deyip Ayrıldım. Arafat'a Çıktım. Sonra Minâ'ya Gittim. Onu Orada Aradım, Fakat Bulamadım. Minâ'da Cemre Atılması Yâni Şeytan Taşlama Sırasında Birisi Arkamdan; "selâmün Aleyküm Ey Ebû Hasan!" Dedi. Dönüp Baktığım Zaman Ebû Câfer El-meczûm'u Gördüm. Onun Teveccühleri Bereketiyle O Anda Bende Değişik Hâller Meydana Geldi. Vücûdumu Bir Titreme Aldı, Kendimden Geçerek Yere Düştüm. Hîfe Mescidine Geldiğim Zaman, Olanları Arkadaşlarıma Anlattım. Vedâ Gününde Makâm-ı İbrâhimin Arkasına Geçmiş, Namaz Kılıyordum. Birisi Beni Çekip; "ey Ebü'l-hasan! Daha Fazla Duâ Etmek İster Misin?" Dedi. Ben De; "kat'iyyen Efendim, Sadece Bana Duâ Buyurun Yeter." Dedim. Buyurdu Ki: "ben Duâ Etmem. Fakat Sen Duâ Et Ben Âmin Diyeyim." Ben Üç Defâ Duâ Ettim. O, "âmin" Buyurdu. Duâlarımdan Birisi Şöyle İdi:

"yâ Rabbî! Kuvvetim Günden Güne Artsın." Gerçekten De Öyle Oldu. Nice Seneler Vâki Oldu Ki, Ben Bir Gecede Ertesi Günkü İhtiyaçlarımı Topladım Ve Hiçbir İbâdette Aslâ Yorgunluk Ve Bıkkınlık Duymadım. İkinci Duâm: Allahü Teâlânın Kendine Giden Yolu Ve Dervişliği Bana Sevdirmesi İçin Oldu. Ondan Sonra Dünyâda Hiçbir Şey Bana Allahü Teâlânın Rızâsından Daha Tatlı Gelmedi. Dünyâyı Unutup Allahü Teâlânın Sevgi Denizine Daldım. Üçüncü Duâmda Da Şu İstekte Bulundum: "yâ Rabbî! Yarın Mahşer Gününde, İnsanları Haşrederken, Beni Sevdiğin Dostlarının (evliyâullahın) Arasında Bulundur Ve Bana Yol Ver!(cehennem'den Muhâfaza Et.") "inanıyor Ve Ümid Ediyorum Ki, İnşâallah Öyle Olacaktır."

ebû Câfer El-meczûm, Cüzzamlı Bir Deri Altına Gizlenmiş, Allahü Teâlânın Sevgili Bir Kulu İdi. Her Hâlinde Allahü Teâlâya Şükreder Ve O'ndan Gelen Her Şeyi Severdi. Hattâ Sevgiliden Gelen Musîbetleri Ve Belâları, Nîmetlerinden Daha Çok Severdi. Sanki Toprakla Örtülmüş, Kıymetli Mücevherle Süslü Bir Altındı. Gittiği Pekçok Yerden Kovulur, İnsanlar Onu Görünce Tiksinerek Bakarlardı. Fakat Tanıyanlar, Onunla Görüşmek, Bir Teveccühüne Kavuşmak, Bir Duâsını Almak İçin Gayret Ederlerdi. Peygamber Efendimizin; "allahü Teâlânın Öyle Kulları Vardır Ki, Gittikleri Kapılardan Kovulurlar. Fakat Allahü Teâlâya Yemîn Etseler, Allahü Teâlâ O Şeyi Yaratır." hadîs-i Şerîfi, Kendisinde Tecellî Etmişti. O Dâimâ Kalbi Kırık, Gönlü Mahzûn Ve Allahü Teâlânın Zikri İle Meşgûldü. Duâsının Kabûlü, Darda Olan Pek Çok Kimselere Yardımı, Teveccühünün Kuvvetli Ve Keskin Olmasıyla Meşhûr Olmuştu. Pekçok Velî Onu Bir Defa Görüp, Sohbetinde Bulunup, Teveccühüne Kavuşabilmek İçin Duâ Ederdi. Ebû Câfer El-meczûm, Allahü Teâlânın; "dostlarım Benim Kubbelerim Altındadır. Benden Gayrisi Onları Tanımaz." hadîs-i Kudsîsinde Bildirilen, Allahü Teâlânın Kubbeleri Altında, Beşerî Sıfatlar İçinde Gizlediği Ve İnsanların Pekçoğunun Tanımadığı Bir Velî İdi.

kaynaklar

1) Sîret-üş-şeyh El-kebîr Ebû Abdullah; S.68

2) Nefehât-ül-üns (osmanlıca); S.230

3) Tabakât-ı Ensârî; S.355

4) Sıfat-us-safve; C.2, S.99

5) Hilyet-ül-evliyâ; C.10, S.33

6) İslâm Âlimleri Ansiklopedisi; C.4, S.43