bağdat'ta Yetişen Evliyânın Büyüklerinden. İsmi, Abdullah Bin Muhammed Er-râsibî Olup, Künyesi Ebû Muhammed'dir. Bağdat'ta Doğdu. 977 (h.367)de Orada Vefât Etti. İlim Tahsîl Etmek İçin Bir Ara Şam'a Gitti. Bir Müddet Sonra Bağdat'a Döndü Ve Vefâtına Kadar Orada Kaldı. İbn-i Atâ Muhammed Cerîrî Ve Başka Zâtlarla Görüşüp Sohbet Etti.

buyurdu Ki:

"insan İle Allahü Teâlâ Arasındaki En Büyük Perde, İnsanın Allahü Teâlâya Değil De, Kendisi Gibi Âciz Olan Birine Güvenmesidir."

"sıkıntı Ve Üzüntüler, Günahların Cezâlarıdır."

"bir Kimse İçin En Büyük Sıkıntı, Uygunsuz Birisi İle Sohbet Etmek, Berâber Bulunmak Mecbûriyetinde Kalması Ve O Kimseyi Terk Edip Gitmek Mümkün Olmamasıdır."

"siz Geçici Dünyâ Malını İstiyorsunuz. Halbuki Allahü Teâlâ Âhireti Kazanmanızı Diliyor."meâlindeki Âyet-i Kerîmeyi Şöyle Tefsîr Etti: "dünyâyı İsteyen Kimseyi, Allahü Teâlâ Âhireti İstemeye Dâvet Eder. Âhireti İsteyen Kimseyi De, Allahü Teâlâ Yakınlığına Dâvet Eder."

"allahü Teâlânın Haram Ettiklerinden Sakınan Bir Kalpten, Dünyâ Sevgisi Ve Arzularına Düşkünlük Çıkıp Gider."

kaynaklar

1) Tabakât-us-sûfiyye; S.513

2) Tabakât-ül-kübrâ; C.1, S.125

3) Nefehât-ül-üns; S.311

4) Tabakât-ı Ensârî; S.478

5) İslâm Âlimleri Ansiklopedisi; C.3, S.157