Peygamber Efendimiz, bir hadisinde yine,

Şöyle buyurmuşlardır, Sahabe-i güzine:

(Kardeşim Ebu Bekr'in imaniyle, eğer ki,

Tartılmış olsa idi, diğer müminlerinki,

Elbet ağır gelirdi, imanı Ebu Bekr'in,

İmanı toplamından, bilcümle müminlerin.)

Ve yine Resulullah buyurdu ki: (Rüyamda,

Gördüm ki, tartılıyor imanlar bir Mizanda.

Sıddık'ın imanını, kefelerden birine,

Koyup, öbürlerini koydular diğerine.

Ağır geldi imanı kardeşim Ebu Bekr'in,

İmanı toplamından, bilcümle ümmetimin.)

Hazret-i Ebu Bekir, henüz iman etmeden,

Sevgili Peygamberle arkadaştı önceden.

Kendisi anlatır ki: Cahiliyet devrinde,

Oturmuş duruyordum, bir ağacın dibinde.

Nagah bir ağaç dalı, eğildi benden yana.

Fasih bir lisan ile, konuştu birden bana.

Dedi: (Ya Eba Bekir, yakın bir gelecekte,

Muhammed isminde bir, Resul çıkar Mekke'de.

Peygamberler içinde, Odur en şereflisi.

Gelmedi bu dünyaya, Onun gibi birisi.

İlk önce sen girersin, o Resul'ün dinine.

Ve çok yakın arkadaş olursun kendisine.)

Ben şöyle düşündüm ki, bu sesi müteakip:

Bu ağaç, insan gibi konuşuyor, ne garip.

Ben de ona dedim ki: (Gelecekse O eğer,

Teşrif eylediğinde, yine bana haber ver.)

Sözleştik bu şekilde o ağaçla biz o gün,

Ben artık teşrifini beklerdim o Resul’ün.

O konuşmadan sonra, aylar geçti aradan.

Yine oturuyordum, aynı yerde bir zaman.

Baktım ki, yine o dal eğildi bana doğru.

Ve şöyle seslendi ki: (Ey Kuhafe'nin oğlu!

Sana sözüm vardı ki, vereyim tekrar haber.

Hicaz'da zuhur etti o dediğim Peygamber.

Acilen o Resul'ün huzuruna var hemen.

Önce sen iman eyle, kimse iman etmeden.)

Ertesi gün, ben onun giderken hanesine,

O da bana gelirmiş, rastladım kendisine.

Yolda karşılaşınca, o durdu, ben de durdum.

Buyurdu: (Ya Eba Bekr, ben sana geliyordum.

Bir haberim vardır ki, yenidir henüz daha.

İtimat ettiğimden, sana derim ilk defa.

Ben size, Rabbimizden gelen bir Peygamberim.

Bana iman etmeni, senden talep ederim.)

O böyle söyleyince, hiç tereddüt etmeden,

Hemen iman eyledim, Ona can-ü gönülden.)