Hazret-i Aişe’den rivayet edilir ki:

Hazret-i Peygamberin son hastalığı idi.

Bir gün bana buyurdu: (Söyleyin Ebu Bekr'e.

Eshabıma, namazı o kıldırsın bu kere!)

Dedim ki: (Yerinize geçerse babam eğer,

Ağlamaktan, sesini işitmez hiç kimseler.

Emir buyurunuz da, Ömer ibnil Hattab'a,

Namazı o kıldırsın imam olup Eshaba!)

Ve lakin buyurdu ki tekraren Fahr-i enam:

(Ebu Bekr'e söyleyin, Eshaba olsun imam!)

Dedim: (Çok mükedderdir pederim bu aralık.

Emir buyursanız da, Ömer yapsa imamlık.)

Ve lakin aynı emri verdi yine bu kere:

(Eshaba imam olsun, söyleyin Ebu Bekr'e!)

Ben bunun üzerine, Ömer ibnil Hattab'ın,

Kızı Hafsa'ya varıp, vaziyeti anlattım.

Dedim: (Teklif eyle ki, gidip Resulullah'a,

Baban hazret-i Ömer, imam olsun Eshaba.)

Lakin o teklifi de, reddeyledi o Server.

Ve üzülüp, Hafsa'ya buyurdu ki bu sefer:

(Ben Ebu Bekr diyorum, siz Ömer diyorsunuz.

Niçin benim sözümü siz dinlemiyorsunuz?)

Hazret-i Hafsa dahi, üzülüp gitti geri.

Resulullah, babamı sürdü yine ileri.

Aişe validemiz yine şöyle nakleder:

Bir hadis-i şerifte buyurdu ki o Server:

(Nasıl her Peygamberin bir arkadaşı vardır,

Benim de Cennetteki arkadaşım Osman'dır.)

Ve yine Resulullah, Sahabe-i kiramdan,

Bazısıyla bir yerde bulunurken bir zaman,

Anlatırdı yakında doğacak fitneleri.

O sırada, öteden yürüyüp geçti biri.

O şahsı göstererek, buyurdu ki: (Bu, o gün,

Yolunda olacaktır Allah ve Resulü'nün.)

Eshap görmek istedi o şahsı her kim ise.

Baktılar, Osman ibni Affan idi o kimse.

Yine buyurdular ki peşinden bunun hemen:

(Bu şahıs, o fitnede katledilir mazlumen.)