Bir gün Hazret-i Ömer, bir kesenin içine,

Bir miktar para koyup, verdi hizmetçisine.

Buyurdu: (Bu kesede para var, dörtyüz dinar.

Bunu, Ebu Ubeyde bin Cerrah’a götür ver.

De ki: Size Halife göndermiştir bunları.

Bak ki, Ebu Ubeyde ne yapacak onları?)

Hizmetçi de götürüp, vardı onun evine.

Para dolu keseyi, arz etti kendisine.

Dedi ki: (Halifemiz size bu dinarları,

Hediye göndermiştir, kabul edin bunları.)

O dahi: (Allah ondan razı olsun) diyerek,

Derhal hizmetçisini çağırdı seslenerek.

Gelince, ona verip o para kesesini,

Dedi ki: (Fakirlere dağıt bunun hepsini.)

O bunları görünce, Halifeye gelerek,

Ne gördü ise aynen bildirdi ona tek tek.

Bundan çok memnun oldu Halife hazretleri.

Para ile doldurup, yine başka keseyi,

Onu da, hizmetçiye teslim edip bu sefer,

Dedi: (Götür bunu da, Muaz bin Cebel’e ver.

Lakin hemen dönmeyip, yanında bekle biraz.

Bak ki, bu paraları ne yapar acep Muaz?)

Hizmetçi, onu dahi verdi o sahabiye.

Arz etti: Halifenin hediyesidir diye.

O dahi: (Allah ondan razı olsun) diyerek,

Çağırdı hizmetçiyi, ona el sürmeyerek.

Bir kısım fakirlerin sayıp isimlerini,

Dedi: (Bu kimselere, dağıt bunun hepsini.)

Hizmetçi, oradan da yine döndü geriye.

Ve gördüğü şeyleri, anlattı Halifeye.

Halife, hizmetçiye buyurdu ki bu sefer:

(Bak, Eshap birbirini ne kadar fazla sever.

Kendi ihtiyaçları var iken, onlar yine,

Seve seve verirler daha fakirlerine.)

Yine Ebu Ubeyde, yılmadan, yorulmadan,

Hep serhat boylarında cihad etti durmadan.

Bu zat veda edince bu dünya âlemine,

Muaz ibni Cebel’i vekil etti yerine.

Yaşı ellisekiz’di vefat ettiği zaman.

Ve bir hutbe okudu hazret-i Muaz o an.

Dedi: (Ey müslümanlar, yeminle söylerim ki,

Siz öyle bir kimseyi bu gün kaybettiniz ki,

Ben, ondan daha fazla dinine bağlı olan,

Merhametli bir kimse görmedim bunca zaman.

Ehemmiyet vermedi dünyaya zerre kadar.

Ömrünü, cihad ile geçirdi leyl-ü nehar.

İşte bu kardeşimiz Ebu Ubeyde’ye, siz,

Bütün haklarınızı lütfen helal ediniz.)