Aişe-i Sıddıka radıyallahü anha,

(Babamdan anlat!) dedi bir gün Resulullah'a.

Buyurdu: (Ya Aişe, Cibril aleyhisselam,

Bir gün, benim yanıma geldi ve verdi selam.

Dedi ki: Hak teâlâ, ruhları halk edince,

Peygamberlerden sonra, onu seçti ilk önce.

Toprağı Cennettendir, suyu ab-ı hayattan.

Onun için, Cennette köşk yarattı yakuttan.

Ve yine Hak teâlâ, benim, onun hakkında,

Yaptığım her duayı kabul etti anında.

Ve baban Ebu Bekir, komşumdur kabirde hem.

O olacak yerime, benden sonra halifem.)

Bir gün de buyurdu ki: (Ey Eshabım, bir kimse,

Vardır ki, o ne vakit Cennete girer ise,

Köşklerdeki insanlar onu görüverirler.

Ve merhaba diyerek, ona selam verirler.)

Hazret-i Ebu Bekir sual etti: (Onu biz,

Köşklerden, saraylardan görebilecek miyiz?)

Allah'ın Sevgilisi buyurdular ki: (Evet.

Onu herkes görecek, o kimse sensin elbet.)

Bir gün de Resulullah, bir hutbe okuyordu.

Hazret-i Ebu Bekr’e çok iltifat buyurdu.

Ve etrafına bakıp, onu göremeyince,

Nerede olduğunu sual etti hemence.

Öğrendi Sahabeden, dışarda olduğunu.

Hutbesine devamla, methetti yine onu.

Buyurdu: (Ey Eshabım, Cibril aleyhisselam,

Gelip, onun hakkında eyledi şöyle kelam.

Dedi: Ya Resulallah, ümmet-i Eshabından,

En üstün ve iyisi, Ebu Bekir'dir şu an.)

Yine bir hadisinde buyurdu ki o Server:

(Miraca çıktığımda Cibril ile beraber,

Göklerde, şu yazıyı görürdüm hem de sık sık:

Muhammed Resulullah ve Ebu Bekr-i Sıddık.)

Abdullah bin Abbas da diyor ki: (O Resul’ün,

Mübarek huzurunda bulunuyorduk bir gün.

Hazret-i Ebu Bekr'in ismi geçti bir ara.

Resul, şöyle buyurdu orada olanlara:

(Kim Ebu Bekir gibi olabilir gerçekten?

O beni tasdik etti, herkes tekzib ederken.

Ve halk benden kaçarken, kızını bana verdi.

Malını, benim için saçtı, feda eyledi.

O vardı her müşkil ve sıkıntılı anımda.

Hicrette, mağarada, o bulundu yanımda.

Mahşerde, ben onunla karşılıklı olarak,

Baş başa konuşuruz, merak eder cümle halk.

Melekler, ikimizi halka takdim ederler:

Onlar, Habibullah'la Ebu Bekir'dir derler.)