Tabiin-i kiramdan olan bu mübarek zat,
Tesirli sözleriyle ederdi çok nasihat.
Haram ve şüpheliden sakınırdı pek fazla.
Emr-i maruf yapardı insanlara ihlasla.
Derdi ki: (Ey insanlar, yapsanız da çok günah,
Hemen tövbe edin ki, affeder çünkü Allah.
Hak teâlâ, Kur'anda buyurur ki: (Ey insan!
Semayı doldursa da yaptığın günah, isyan,
Tövbe edip, imanla gelirsen bana şayet,
Yaparım ben de sana, yer dolusu mağfiret.)
Yine buyuruyor ki Müzeni hazretleri:
(Sevmeye gayret edin Hak dostu velileri.
İyi amellerimin arasında, ben bu gün,
O zatlara sevgimi, görüyorum en üstün.)
Yine o buyurdu ki: (Mütevazı olunuz.
Halk içinde, daha çok kıymetli olursunuz.)
Arafat'da, vakfe'ye durmuştu bu zat yine.
Şöyle düşünüyordu o an kendi kendine:
Şu hüccacın içinde olmasaydım eğer ben,
Hak teâlâ, onları bağışlardı tamamen.
Buyurdu: (Bir kimseyi görürseniz ki eğer,
İnsanların aybını, herkese verir haber.
Yani gıybet ediyor, yapıyorsa nemmamlık,
Cehennem ateşine hazırlansın o artık.)
Zamanın hükümdarı, çok severdi bu zatı.
Bir gün teklif etti ki, ülkeye olsun kadı.
Lakin o, kadılığı kabul eylemeyince,
Hükümdar, olsun diye ısrar etti bir nice.
O zaman, hükümdara arz etti ki o artık:
(Yemin ediyorum ki, ben yapamam kadılık.
Bu sözüm doğru ise, durumu eyledim arz.
Yalansa, yalancıdan, zaten kadı olamaz.)
Buyurdu: (Ey insanlar, din, öğüt nasihattır.
Hem emr-i maruf yapmak, çok kıymetli taattır.)
Bir Cuma namazında, çok fazlaydı cemaat.
O dahi ediyordu, halka vâz-ü nasihat.
Buyurdu: Şimdi bana sorsalar ki: (Ey Bekir!
Şu insanlar içinde, iyileri kimlerdir?)
Derim: (Emr-i maruf ve nehy-i anil münkeri,
En iyi yapanlardır, en çok kıymetlileri.)
Yani islamiyet’i öğrenip kendi önce,
Başkalarına dahi öğretendir güzelce.
Çünkü bütün yapılan nafile ibadetler,
Bunların sevapları toplansa hepsi eğer,
Allah için gazanın sevabının yanında,
Bir damla kadar bile değildir esasında.
Yine, Allah yolunda gazada çarpışmanın,
Allah için harp edip, hatta şehid olmanın,
Ecri de, emr-i maruf sevabına nisbetle,
Bir deryanın yanında, değildir damla bile.)
