Cebrail'e sordu ki, o Resul-i mücteba:

(Ümmetimin hepsine sual var mı acaba?)

Dedi ki: (Evet vardır, sırf Ebu Bekir hariç.

Ümmetinin içinde, sual olmaz ona hiç.

Ona, mahşer gününde, denir: Ya Eba Bekir!

Hesaba çekilmeden, sen buyur, Cennete gir.

O der ki: Beni seven müslümanlar da, tek tek,

Cennete girmeyince, istemem ben de girmek.)

Birgün de, Resulullah Efendimize diye,

Birisi,  gümüş yüzük getirmişti hediye.

Peygamber Efendimiz, onu kabul ettiler.

Ve hemen o yüzüğü, Ebu Bekr'e verdiler.

Dediler: (Götür bunu, kuyumcunun birine,

La ilahe illallah nakşetsin üzerine.)

Hazret-i Ebu Bekir, onu Resulullahtan

Alıp, bir kuyumcuya götürdü hemen o an.

Dedi: (Yaz bu yüzüğe, la ilahe illallah.

İlave et yanına, Muhammed Resulullah.)

Halbuki Resulullah böyle emretmemişti.

İkinciyi, kendisi ilave ettirmişti.

Hazret-i Ebu Bekr'in, dediği gibi aynen,

Kuyumcu, iki ismi yüzüğe yazdı hemen.

Sıddık yüzüğü alıp, götürürken Resul'e,

Hak teâlâ bir hitap buyurdu Cebrail'e:

(Çabuk git, Habibimin yüzüğüne, sen dahi,

Ebu Bekir ismini yazıver bizatihi.

O, benim adım ile, Habibimin adını,

Madem uygun görmedi, ayrı olmalarını.

Ben de uygun görmedim, ayrılsın birbirinden.

Peygamberim'in ismi, Sıddıkım'ın isminden.)

Hazret-i Ebu Bekir, Resul'e giderken tam,

Bir anda indi yere, Cibril aleyhisselam.

Elindeki yüzüğe, olmadan hiç haberi,

(Ebu Bekir) ismini yazdı ve döndü geri.

Sıddık geldi nihayet, o Resul'ün evine.

Teslim etti yüzüğü, bizzat kendilerine.

Ve lakin o yüzüğe bakınca Fahr-i âlem,

Gördü, (Ebu Bekir) de yazılmış yüzüğe hem.

Hemen sual etti ki ona: (Ya Eba Bekir!

Yüzükte, senin dahi ismin var, sebep nedir?)

Hazret-i Ebu Bekir, utandı, etti hicab.

Bu hususta, Resul'e veremedi bir cevap.

O an yine Cebrail, emirle indi yere.

Allah’ın selamını iletti Peygambere.

Dedi: (Ey insanların, cinlerin Peygamberi!

Kendisinin isminden, Sıddık'ın yok haberi.

O, yolda gelir iken, Rabbimizin emriyle,

Ebu Bekr'in ismini, ben yazdım o yüzüğe.)