Şerefüddin bin Emir adında bir müslüman,

kendisi anlatır ki: Hasta oldum bir zaman.

Ağrıların şiddeti, gün be gün artıyordu.

Artık öyle oldu ki, dayanılamıyordu.

Ve şöyle düşündüm ki: Galiba bitti ömrüm.

Ve bu hastalık ile, vaki olur ölümüm.

Zira hiç kalmamıştı takatim bu ağrıya.

Nihayet o günlerde, gördüm şöyle bir rüya:

Çok büyük bir nehirde görüyorum kendimi.

Lakin sürüklüyordu o sular bedenimi.

Hem de, az ileride vardı ki bir çağlayan,

Param parça olurdu, kim düşseydi oradan.

Şelaleye iyice yaklaşınca nihayet,

Başladım titremeye, görünmüştü felaket.

Çağlayanın başına, tam gelince, aniden,

Bir el, beni tutarak kenara çekti birden.

(Bu el, kimin elidir?) diye bir baktığımda,

İmam-ı Şa’rani’yi görüverdim yanımda.

Tebessüm ediyordu, ben uyandım birazdan.

Baktım ki, hiçbir eser kalmamış o marazdan.

O büyük evliyanın manevi yardımıyle,

Hastalıktan, bir anda kurtuldum tamamiyle.

Sa’düddin Sanadidi adında meşhur biri,

Vardı ki, sevmez idi İmam-ı Şa’rani’yi.

Hakkında uydurulan asılsız beyanata,

Aldanıp, su-i zanda bulunurdu bu zata.

O zamanlar Tanta’da, Seyyid Ahmed Bedevi,

Kabrinde, senede bir, mevlid düzenlenirdi.

Bir çok memleketlerden, sevenler, akın akın,

Mevlid cemiyetine gelirlerdi bu zatın.

İmam-ı Şa’rani de, herkes gibi, bu sene,

Gelmiş idi, bu büyük mevlid cemiyetine.

Onu, kötü olarak bilen o salih kişi,

İyi karşılamadı malesef bu gelişi.

Dedi ki: (Şöyle şöyle halleri var ki onun,

Bu kutsal cemiyete gelmesi olmaz uygun.)

O velinin şanına yakışmayan bir nice,

Sözler sarfettiyse de, rüya gördü o gece.

Baktı ki, Resulullah, gösterip çok muhabbet,

İmam-ı Şa’rani’yi övüyordu begayet.

Hatta onu, sevgiyle bağrına basmış idi.

O, bu hali görünce, şaşırıp aklı gitti.

Varmak istediyse de Resulün huzuruna,

Ve lakin hiç iltifat etmedi Resul ona.

Uykudan uyanınca, anladı hatasını.

Düzeltti ona olan fena itikadını.

Ve hemen huzuruna giderek o büyüğün,

Talebesi olmakla, şereflendi aynı gün.