Allah’ın Sevgilisi, düşmanların şerrinden,

Hicret maksadı ile çıktı Mekke şehrinden.

Medine’li müminler, duyunca bu haberi,

Sevinçle beklediler Sevgili Peygamberi.

Zira ziyadesiyle özlemişlerdi Onu.

Büyük bir heyecanla beklediler yolunu.

Gözcüler koydular ki geleceği yollara,

Teşrifini, anında haber versin onlara.

Büyük sabırsızlıkla beklerken böyle onlar,

Aniden (Geliyorlaaar!) diye bir ses duydular.

O noktaya, dikkatle baktığında her biri,

Gördüler Sıddık ile hazret-i Peygamberi.

(Resulullah göründü, işte geliyor!) diye,

Büyük müjde, bir anda yayıldı Medine’ye.

Dediler: (Müjde, müjde, Resulullah geliyor.

Sevinin ey insanlar, Habibullah geliyor.

İşte, teşrif ediyor sebeb-i necatımız.

Sevinin, bayram yapın, geliyor baş tacımız.)

Kadın erkek, yaşlı genç, sevindiler, coştular.

Karşılamak üzere Ona doğru koştular.

O gün tekbir sesleri çıkıyordu göklere.

Ve sevinç gözyaşları akıyordu yerlere.

Benzeri görülmemiş bayram yaşanıyordu.

Herkes, hep bir ağızdan şunları söylüyordu:

(Seniyyetül veda’dan, (Ay) doğdu üstümüze.

Bu, ne büyük bir devlet, hamd olsun Rabbimize.

Hoş geldin şehrimize ey Allah’ın Habibi!

Bize, daha sevinçli gün olmaz bunun gibi.)

O anda müslümanlar, merak ederdi ki hep,

Resul, kimin evine teşrif eder ki acep?

Kusva’nın yularından tutarak birçokları,

Kendi hanelerine çağırırdı onları.

Resulullah, bakarak onların ahvaline,

Buyurdu ki: (Deveyi koyun kendi haline.

Açın onun yolunu, zira devem memurdur.

Emrolunduğu yere gelince, kendi durur.)

Bıraktılar, hepsini bir merak sardı ancak.

Ki, deve, hangi evin kapısında duracak?

Deve, Ebu Eyyub’un evi önüne kadar,

Yürüyüp, tam o eve gelince kıldı karar.

Hemen Halid ibni Zeyd Ebu Eyyub Ensari,

Sevinç ve heyecanla koşuverdi ileri.

Allah’ın Resulü'nün huzuruna gelerek,

Evini, eli ile Resule göstererek,

Dedi ki: (İşte evim, işte şu da kapısı.

Buyur ya Resulallah, hazırdır her odası.)

Resule mihmandarlık, ne saadet, ne nimet.

O gün Eba Eyyub’e nasib oldu bu devlet.