Bedir günü, küffarın sancaktarıyken Umeyr,

Esir edildiğinde, çok üzüldü kâfirler.

Ebu Cehil, Kureyş'e vermek için cesaret,

Şiirler söylüyor ve ediyordu çok gayret.

(İşte bu günler için doğurdu beni anam!)

Diyerek, gençler gibi ederdi cenge devam.

Hem Ubeyde bin Sabit kâfiri de o ara,

Durmadan saldırırdı, o gün müslümanlara.

Atının üzerinde, meydanda dönüyordu.

(Ben büyük karınlıyım!) diye öğünüyordu.

Bu, Zübeyr bin Avvam’la karşılaştı bir ara.

Baştan ayağa kadar, bürünmüştü zırhlara.

Gözlerinden başka da görünmezdi bir yeri.

Gördü ani olarak o hazret-i Zübeyr’i.

Fakat kâfir, heybetli, hem de kuvvetliydi pek.

O gün meydan okurdu, at üstünde dönerek.

Aldı hazret-i Zübeyr mızrağını eline.

Nişan alıp sapladı, kâfirin tam gözüne.

Sonra gidip, güçlükle çıkardı mızrağını.

Gönderdi Cehenneme o habisin canını.

O kadar kahramanlık gösterdi ki, sonunda,

Yara almadık yeri kalmadı vücudunda.

Uhud harbinde dahi, hazret-i Talha, Zübeyr,

Allah arslanı Ali ve Mus'ab ibni Umeyr,

Geçilmez birer kale olmuşlardı her biri.

İslamı yüceltmekti yegane gayeleri

Peygamber-i zişan da, çarpışıyordu bizzat.

Hücum üstüne hücum yapıyordu her saat.

Ve hatta Resulullah, safların en önünde,

Düşmanla, tek başına çarpışırdı o günde.

Küffarın tek gayesi vardı ki Uhud günü,

O da, öldürmek idi Allah'ın Resulü'nü.

Onu korumak için, Eshap da o aralık,

Görülmemiş şekilde yaptılar fedakârlık. 

Halka teşkil ettiler Resul’ün etrafında.

Karşılık verirlerdi her hücuma anında.

Ona gelen ok, kılıç ve mızraklara, her an,

Bizzat vücutlarıyla oldular birer kalkan.

Ona gelmesin diye en ufacık bir zarar,

Hep Onun etrafında oldular Et’ten duvar.

Çoğu, Onun önünde, ok ve kılıç yiyerek,

Tek tek şehid düştüler, takatları biterek.

Zübeyr bin Avvam idi onlardan birisi de.

Allah için ölmekti onun tek gayesi de.

Uhud günü, öyle çok yaptı ki kahramanlık,

Kalmadı vücudunda bir yer, yara almadık.

Mücahidler, onun bu gayretini görünce,

Her biri, birer arslan kesildiler hemence.