Hazret-i Ebu Bekr’e, biri gelip bir zaman,

Dedi: (Onbin akçeye, ihtiyacım var şu an.)

Hazret-i Ebu Bekir, buyurdu ki: (Kardeşim!

Dağıttım servetimi, kalmadı hiçbir şeyim.)

Dedi: (Yok senden gayri gideceğim bir kişi.

Sen bir himmet edersen, halledersin bu işi.)

Fakire şefkatinden, gitti bir yahudiye.

Söyledi: (Onbin akçe, bana ödünç ver!) diye.

O dedi: (Üç gün için veririm bunu ancak.

Lakin ödeyemezsen, o zaman ne olacak?)

Buyurdu: (Ödemezsem dediğim gün ve saat,

Sana köle olurum, ya çalıştır, ya da sat.)

Aldı ondan parayı, verdi fakir kimseye.

(Nasıl öderim?) diye, başladı düşünmeye.

Üç gün sonra, mecburen dedi ki: (Ne yapayım.

Gidip o yahudiye, bari köle olayım.)

Çok ağladı Aişe, bunun üzüntüsünden.

Ve bir damla gözyaşı, yuvarlandı gözünden.

Hazret-i Aişe’nin, o gözyaşı damlası,

Kudret-i ilahiyle, oldu cevher tanesi.

Bunu görüp, hemence seğirtti pederine.

O cevher tanesini, verip hemen eline,

Dedi ki: (Babacığım, bu cevheri götür sat.

O borcunu ödeyip, kendini eyle azad.)

O, çarşıya giderken, elinde cevher ile,

Emretti Hak teâlâ o anda Cebrail’e.

Buyurdu ki: (Ey Cibril, gir Cennete tezinden.

Onbin altın alarak, kudret hazinesinden,

Nurdan tabak içine koyup o altınları,

Yetiş Ebu Bekir’e, etmeden yolu yarı.

Elindeki cevheri, satın al bunlar ile.

Sıddık’ım, bunun için yorulmasın nafile.)

Girdi insan şekline Cibril aleyhisselam,

Hazret-i Ebu Bekr’e, yetişip verdi selam.

Dedi ki: (Satıyorsan, alırım o cevheri.

Takriben onbin altın, eder bunun değeri.)

O da, (Olur) diyerek Cibril’in teklifine,

Geldi o altınlarla, yahudinin evine.

Borcunu eda edip, ferahladı be gayet.

Yahudi, altınları görünce etti hayret.

Zira benzemiyordu, dünya altınlarına,

Baktı, yazı yazılmış ön ve arkalarına.

İhlas-ı şerif ile, kelime-i tevhidi,

Görünce, birden bire duygulandı yahudi.

Dedi ki: (Ya Eba Bekr, gerçeği gördüm şu an.

Ne yapmam gerekiyor olmak için müslüman?)

Şehadeti getirip, iman etti sonunda.

O onbin altını da, verdi Allah yolunda.