Bir gün Peygamberimiz, bulunurken evinde,

Hazret-i Ali dahi var idi hizmetinde.

O esnada Resule, geldi Cibril-i emin.

Bir vahiy göndermişti Ona Rabbil âlemin.

Mübarek başlarını, vahyin ağırlığından,

Aliyyül Mürteza'nın dizine koydu o an.

Vakit ikindi olup, güneş batana kadar,

Mübarek başlarını hiç kaldıramadılar.

Rahatsız olmasınlar diye Peygamberimiz,

Hazret-i Ali dahi bekledi hareketsiz.

İkindi namazını kılmamıştı ki hatta,

Mecburen ima ile namazı etti eda.

Lakin Resulullah'ın geçer geçmez o hali,

Sordu: (Kılabildin mi ikindiyi ya Ali?)

Resulün sualine, o da cevap olarak,

Dedi ki: (Kılabildim ima'yla oturarak.)

Güneş batmak üzere idi ki o sıra tam,

Üzüldü bu duruma Resul aleyhisselam.

Güneşe, eli ile bir işaret buyurdu.

Güneş tam batıyorken, olduğu yerde durdu.

Kıldı hazret-i Ali namazı yine tekrar.

Bekledi güneş onu, selam verene kadar.

Sahabe-i kiramdan Cabir bin Abdullah da,

Anlatır ki: (Bir fakir geldi Resulullah'a.

Zahire talep etti Resulden o fakir zat.

Bir miktar buğday verdi ona Fahr-i kainat.

Fakir döndü evine sonra o zahireyle.

Ekmek yapıp yediler, onu misafiriyle.

Sonradan azalmamış görünce buğdayını,

Merak edip tarttı ki, miktarı yine aynı.

Şaşırıp, geldi hemen Resulün hanesine.

Gördüğü garipliği arz etti kendisine.

Peygamber Efendimiz dinledi o kimseyi.

Buyurdu: (Tartmasaydın eğer o zahireyi,

Siz onu senelerce hep yiyecektiniz de,

Yine bitmeyecekti o buğday evinizde.)

Yine Enes bin Malik hazretleri de bir gün,

Mübarek huzuruna gelmiş idi Resulün.

Koltuğunun altında ekmek vardı gayet az.

Onu, Resulullah'a götürüp eyledi arz.

Peygamber-i zişan'ın mübarek huzurunda,

Eshaptan seksen kişi bulunurdu o anda.

Eshab-ı soffa denen kimselerdi ki onlar,

Yemek bulamazlardı onlar çoğu zamanlar.

O bir parça ekmeği, Resulullah bu kere,

Bölüp dağıtıverdi, tek tek ordakilere.

Seksen kişi yediler o bir parça ekmeği.

Üstelik o kadarla, doydular gayet iyi.