Bir hükümdar vardı ki bu velinin devrinde,

İyi ahlak sahibi veziri vardı bir de.

Saf kalpli olduğundan, onu çok seviyordu.

O da, bu hükümdara sık sık şöyle diyordu:

(İyilik edenlere, iyi davran sen yine.

Kötünün kötü işi, kâfi gelir kendine.)

Bir de kıskanç vardı ki, onu çekemiyordu.

Bu veziri, kıymetten düşürmek istiyordu.

O, bir gün hükümdara dedi ki: (Filan vezir,

Sizin aleyhinizde sözler söylemektedir.

Diyor ki: Hükümdarın ağzı fena kokuyor.

Yanına yaklaşınca, bana çok dokunuyor.

Eğer inanmazsanız, çağırın akşam onu.

Dikkat edin, eliyle tutacaktır burnunu.)

Hükümdarın yanından çıkar çıkmaz bu kişi,

O vezirin yanına gitmek oldu ilk işi.

Dedi ki: (Ey vezirim, bu öğlen yemeğine,

Teşrif eder misiniz bu fakirin evine?)

Lakin o, yemeklere koydurdu bol sarmısak.

O da, yedi onlardan, gaflette bulunarak.

Lakin akşam gidince, sultanın huzuruna,

Mecburen bir elini tutuverdi ağzına.

Zira ağzı, çok fena sarmısak kokuyordu.

Hükümdarı rahatsız etmek istemiyordu.

Lakin aldanmış idi, sultan o hasetçiye.

Düşündü: Onun sözü doğruymuş meğer diye.

Çok kızıp, bir valiye yazdı bir mektubunu.

Ona verip, dedi ki: (Valiye götür bunu.)

Lakin ne yazdığını, vezir hiç bilmiyordu.

Halbuki sultan ona, şöyle emrediyordu:

(Geleni boğazlayıp, derisini yüzesin.

İçine ot doldurup ve bana gönderesin!)

Vezir o mektup ile giderken o valiye,

Rastladı birden bire o hasetçi kişiye.

Hasetçi zannetti ki: Taltif mektubudur bu.

Dedi: (Ben götüreyim, istersen o mektubu.)

O adamı kırmayıp, gönlü hoş olsun diye,

(Peki) deyip, mektubu verdi o hasetçiye.

Vali, alıp okudu sultanın mektubunu.

Derhal adamlarına emretti: (Tutun şunu!)

Öldürüp, derisini yüzdürdü bir an önce.

Ot doldurdu içini bu emir gereğince.

Ertesi gün, veziri sağ görünce hükümdar,

Şaşırıp, huzuruna çağırdı onu tekrar.

Dedi: (Benim hakkımda, duydum dedi-kodunu.

Herkese söylermişsin ağzımın koktuğunu.)

Vezir (Hayır) deyince, sordu ki: (Madem öyle,

O gün, niçin burnunu tutmuş idin elinle?)

Dedi ki: (Sarmısaklı yemiştim öğleyin hep.

Ağzımı, elim ile tutmuştum bundan sebep.)

Sultan dedi: (Ey vezir, haklıymışsın sen yine.

Kötünün kötü işi, kâfi gelir kendine.)