O Server geldi bir gün evine Aişe’nin.

Sordu ki: (Yiyecekten var mıdır hiç bir şeyin?)

O, cevaben dedi ki: (Bu gece kaldığınız,

Evde çıkarmadı mı bir yemek hanımınız?)

Böyle şaka demişti Allah'ın Resulü'ne.

Ve lakin Resulullah gücendi bu sözüne.

Müteessir olunca bu sözlerden o Server,

Dışarı çıkmak için hazırlandı bu sefer.

Aişe validemiz tutarak eteğinden,

Özür dilediyse de hemen kendilerinden,

Mübarek eteğini çekerek Fahr-i âlem,

Çıkınca, Aişe'nin içini sardı elem.

Zira anlamış idi Resul’ü üzdüğünü.

Ağlayıp, bu kederle, koydu yere yüzünü:

(Ya Rabbi, senden gayri halime acıyacak,

Kimse yok, beni yine sen affedersin ancak.)

Deyip, göz yaşlarıyla durmadan ağlıyordu.

Gözlerinden sel gibi yaşlar akıtıyordu.

Hak teâlâ lütfedip, affetti kendisini.

Gönderdi Habibine Cebrail-i emini.

Tam mescide girerken Rahmeten lil âlemin,

Bir anda, gökten yere indi Cibril-i emin.

Dedi: Ya Resulallah, ey Allah'ın Habibi!

Aişe'nin gözyaşı akıyor ırmak gibi.

Rabbimiz buyurdu ki: (Aişe'ye giderek,

Teselli etsin onu, bir şeyler söyleyerek.)

Resul eve dönünce, af diledi Aişe.

Özrü kabul olunup, buldu huzur ve neşe.

Cebrail'e bir daha buyurdu ki Rabbimiz:

(O iki sevgiliyi barıştırdık şimdi biz.

Bir de ihsan edelim onlara şimdi yine.

Cennet nimetlerinden al götür önlerine.)

Girdi hemen Cennete, Cibril aleyhisselam.

Götürdü önlerine, Cennetten türlü taam.

Aişe, bir lokmayı o Server’e verirdi.

Sonra, ikincisini kendisi alıp yerdi.

İki lokma kalınca, Resulullah bu kere,

Buyurdu: (Bu lokmalar, kalsınlar Ebu Bekr'e.)

O an kapı çalındı, Resul buyurdular ki:

(Ebu Bekir gelmiştir, söyle, girsin içeri.)

O içeri girince, buyurdu ki: (Ey Sıddık!

Bunlar Cennet nimeti, senin için ayırdık.)

Aldı iki lokmayı o da iki eline.

Verdi Resulullah’la temiz kerimesine.

Buyurdu: (Ya Eba Bekr, senin idi bu taam.

Niçin sen yemeyip de, edersin bize ikram?)

Şöyle arz eyledi ki o da Resulullah'a:

(Yemeniz hayırlıdır, yememden bin kat daha.)