Bir gün Resul-i ekrem, mescid-i şerifinde,

Cibril'le konuşurdu, bir mevzu üzerinde.

Eshap dahi, mescide girdiğinde o günü,

Gördüler Cebrail'le, Allah’ın Resulü’nü.

O Resul'ün yanında Cebrail’i görünce,

Giren, oturuyordu sessiz ve edeplice.

Hazret-i Ali girdi, mescide daha sonra.

Selam verip oturdu, edeple bir kenara.

Sonra Hazret-i Osman girdi onu takiben,

Selam verip, edeple oturdu o da hemen.

Lakin Sıddık-ı ekber içeriye girince,

Cibril kalktı ayağa, derhal onu görünce.

Cibril'in kalktığını görünce Fahr-i âlem,

O dahi saadetle ayağa kalktı hemen.

Onu gören Eshap da, pek tabii olarak,

Hep ayağa kalktılar, o Resul'e uyarak.

Ve merak ettiler ki, cümle Eshab-ı kiram:

Niçin kalktı ayağa Resul aleyhisselam?

Sonra da, kendisinden bunu sual ettiler:

(O gün, niçin ayağa kalkmıştınız?) dediler.

Buyurdu ki: Ebu Bekr girince, baktım hemen,

Cibril kalktı ayağa, Ebu Bekr'e hürmeten.

Ben de kalkıp, sordum ki kendisine bu kere:

(Niçin tazim edersin, ey Cibril Ebu Bekr'e?)

Dedi: (Ya Resulallah, ona hürmet ederim.

Zira seneler önce, hocam olur o benim.

Sebebine gelince, vakta ki cenab-ı Hak,

Adem Safiyyullah'ı topraktan eyledi halk.

Ve bütün meleklere hitab edip Rabbimiz:

Emretti ki: (Adem'e doğru secde ediniz!)

O anda bir vesvese, kalbime geldi benim.

Dedim: Adem'e karşı, ben secde etmeyeyim.

Düşündüm ki: Çünkü o, topraktan olundu halk.

Bunun için, ben ondan hayırlıyım muhakkak.

Bu fasit düşünceye ben olunca giriftar,

Secde etmemek için, vermiştim kati karar.

Ama tam o esnada, süratle gökyüzünden,

Ebu Bekir’in ruhu yanıma geldi birden.

Dedi ki: (Ey Cebrail, eyleme muhalefet!

Bu, Allah’ın emridir, hemen sen de secde et!)

O böyle söyleyince, gitti o kibir, inat.

Ve Rabbimin emrine, eyledim tam itaat.

Bendeki kibir, benlik, İblis’e geçti o an.

Ve secde eylemedi, İblis bu gururundan.

Allah’ın bir emrine edince muhalefet,

Ona isabet etti, o ebedi felaket.

Ben ise, Ebu Bekr’in o ikazıyla hemen,

Secde edip, kurtuldum ebedi felaketten.)