Ve yirmidört senelik bir hayat arkadaşı,

Olan asil ve temiz, o Hazret-i Hatice,

Vefat etti aniden, hicretten üç yıl önce.

Ramazanda, altmışbeş yaşında etti vefat.

Elleriyle defnetti Onu Fahr-i kainat.

Onun ayrılığına pek fazla üzülmüştü.

Hatta Ebu Talip de, aynı sene ölmüştü.

Resulullah o sene fazla üzüldüğünden,

(Senet-ül hüzn) denildi, o seneye bu yüzden.

Hazret-i Hatice’nin o senede vefatı,

Üzüntüye boğmuştu Server-i kainat’ı.

Zira herkesten önce, o iman eylemişti.

Resul-i mücteba’yı, ilk o tasdik etmişti.

Herkes düşman olurken Allah’ın Habibi’ne,

Teselli veriyordu, Onun nurlu kalbine.

Hem dahi nesi varsa malı, mülkü, serveti,

İslamiyet uğrunda, harcadı, feda etti.

Ayrıca, gecesini katarak gündüzüne,

Severek hizmet etti, Allah’ın Resulü’ne.

Resul’ü, bir kerecik bile hiç üzmemişti.

Ve hatta hatırından bile geçirmemişti.