Hemen yaranlarının koşup gitti yanına.

Osman, Talha ve Zübeyr, Sa’d ve Abdurrahman,

Hazret-i Ebu Bekr’in arkadaşıydı o an.

Kendisi iman edip, erince hidayete,

İstedi ki, onlar da kavuşsun bu devlete.

Hazret-i Osman der ki: Bir teyzem vardı benim.

Kahindi, bir gün onu ziyarete gitmiştim.

Bana dedi: (Ya Osman, sana, zevce olarak,

Güzel yüzlü, zahide bir kız nasib olacak.

O hanım, senden önce görmemiştir bir erkek.

Büyük bir Peygamber’in hem kızı olsa gerek.

Ve hatta o Peygamber, aramızdadır şu an.

Vahiy nazil olmuştur Ona Allah katından.)

Dedim ki: (Bu şehirde, bilinmiyor hiç böyle.

O halde sen bu sırrı az daha açık söyle.)

Dedi ki: (Muhammed bin Abdullah var ya hani,

O zata Peygamberlik gelmiştir henüz yeni.)

Çok hayrette kalmıştım teyzemin sözlerine.

Hemen koştum acele Ebu Bekir’in evine.

Zira biz, onun ile arkadaştık o zaman.

Durumu anlatınca, bana dedi: (Ya Osman!

Sen akıllı kimsesin, teyzenin sözleri hak.

Cansız put, ilahlığa hiç olur mu müstehak?)

Sonra, beni Resul’e alıp gitti o zaman.

Resul beni görünce, buyurdu ki: (Ya Osman!

Hak teâlâ Cennete ediyor seni davet.

Ben Onun Resulü’yüm. sen de eyle icabet.)

Hemen tasdik eyledim Allah’ın Resulü’nü.

Şehadet’i getirip, iman ettim o günü.