Bu mübarek velinin devrinde, Acem şahı, 

Bir gün, müslümanlarla istedi savaşmayı.

Ordu ve askerine emir verip anında,

Kurdu karargahını, Bağdat’ın yakınında.

Çünkü müslümanların padişahı, o vakit,

Bağdat’ta otururdu, bu yerdi en müsait.

Lakin azdı askeri, üzüldü bundan sebep.

Gidip Gavs-ül a’zamdan eyledi yardım, talep.

Abdülkadir Geylani hazretleri, o zaman,

Ali bin Heyti ile sohbetteydi tam o an.

Bu haberi duyunca, sohbeti bırakarak,

Ve Ali bin Heyti’ye buyurdu ki: (Hemen kalk!

Düşmanın tarafına gönder hemen birini.

Ki, sokmasın Bağdat’a düşman askerlerini.)

(Baş üstüne!) dedi ve kalkıp gitti evine.

Ve hemen emretti ki kendi hizmetçisine:

Acem askerlerinin geldiği tarafa git.

Bir çardakta, üç kişi göreceksin o vakit.

Onlar, Acem şahının kumandanlarıdırlar.

Korkma, onlar sana hiç yapamazlar bir zarar.

Ve onlara söyle ki: (Kalkıp gidin buradan!

Zira Ali bin Heyti böyle istiyor şu an.)

Onlar, eğer derse ki: (Gitmeyiz biz izinsiz.)

De ki: (Benden söylemek, artık siz bilirsiniz.)

Hizmetçi, Peki deyip, yola çıktı o günü.

Gidip gördü çardakta oturan o üçünü.

Dedi: (Emrediyor ki size Ali bin Heyti:

Toplanıp, terk ediniz derhal bu memleketi!)

Onlar, Ali bin Heyti ismini duyar duymaz,

Mecburen (Peki) deyip, etmediler itiraz.

Verip askerlerine, (Geri dön!) talimatı,

Acele toparlanıp, terk ettiler Bağdat’ı.

İşte Ali bin Heyti, böyle yüksek veliydi.

Büyük insan olduğu, her halinden belliydi.

Güzel simalı olup, yakışıklı idi pek.

Bir edebi bile o, ömründe etmedi terk.

Gayet mütevazıydı, hem de kibar ve zarif.

Hiçbir işi, islama olmamıştı muhalif.

Zeki ve akıllıydı ve cömertti gayetle.

Herkese davranırdı, şefkat ve merhametle.

Kendine lazım olan bir şeyi, biri şayet,

İsteseydi, verir ve zevk alırdı begayet.

Gayrinin rahatını düşünmekten o hatta,

Kendi menfaatini unuturdu adeta.

Derdi ki: (Sinirlenme, dünyalık bir şey için.

Çünkü aklı örtülür, öfkelenen kişinin.

Şeytan da fırsat bilip, bir yular takar ona.

Ve iter kolaylıkla onu kendi yoluna.

Ey insan, iyilerle olmak için hep uğraş.

Kötü kimseler ile, sakın olma arkadaş.

Şu iki nasihati bırakma ki hiç elden:

İyilerle sohbet et, uzak dur cahillerden.

Kendi kusurlarını gör ve üzül pek fazla.

Lakin başkalarının aybını görme asla.

Dünya muhabbetini kalbine koyma sakın.

Zira dünya sevgisi, başıdır her günahın.)