Gavs-ül a’zam, esseyyid Abdülkadir Geylani,

Bir yolda, karşısına bir kimse çıktı ani.

Hırsızlık yapıyordu o kişi o yollarda.

Soyacak birisini arıyordu orada.

Gavs-ül a’zam, hırsızdan sual etti ismini.

O da cevap vererek, tanıttı kendisini.

Buyurdu ki: (Ey kişi, burada ne arardın?

Günah mürekkebiyle yazılmış senin adın.)

Lakin dua eyledi, ona, merhametinden.

O anda, kendisine nida geldi gaibten:

(Ey seyyid, irşad eyle sen onu bizatihi.

Kutub'lardan birisi oluversin o dahi.)

Gavs-ül a’zam, hırsıza eyledi bir an dua.

Yükselip, kutublardan biri oldu o anda.

O devirde, Bağdat'ta, kadınlardan birisi,

Seyyid Abdülkadire, pek çok idi sevgisi.

Onun, Hak teâlânın velisi olduğunu,

Bilir ve daralınca, çağırırdı hep onu.

Seyyid Abdülkadir de, o yardım isteyince,

Bir anda, yardımına yetişirdi hemence.

Lakin tâbi olmadan bu Allah adamına,

Ahlaksızın birisi, aşıktı bu kadına.

Onu, gizli olarak hep takib ediyordu.

O nereye giderse, peşinden gidiyordu.

Bu kadın, uzun yola çıkmış idi bir zaman.

O adam da, kadını takib etti arkadan.

Kadın dağda giderken, girdi bir mağaraya.

Ardından takib edip, o da girdi oraya.

Kadın geri dönünce, adamı gördü, ancak,

Yoktu o mağarada hiç bir yer, saklanacak.

Zor durumda kalmıştı, sığınıp Allah'ına,

Kalben iltica etti, o Allah adamına.

O ahlaksız, yanına yaklaşmış idi ki tam,

Gözlerini kapayıp, dedi: (Ey Gavs-ül a’zam!

Ey Seyyid Abdülkadir Geylani, yetiş, imdat!

Beni, bu ahlaksızın şerrinden eyle azad.)

O anda, Gavs-ül a’zam abdest tazeliyordu.

Mübarek ayağının, birini yıkıyordu.

Bitirmemiş idi ki henüz o, abdestini,

İşitti bu kadının, (Yetiş, imdat!) sesini.

Nalininden birini çıkarıp birden bire,

O mağaraya doğru, savurdu hiddet ile.

Henüz kavuşamadan o alçak, maksadına,

Kavuşmuştu o nalin, alçağın kafasına.

Ve hatta o ahlaksız, ta ki ölene kadar,

O alçağın başına, vurdu hep tekrar tekrar.

Vakta ki öldü adam, kesti artık vurmayı.

Kadın, Gavs-ül a’zama getirdi takunyayı.

Hadiseyi anlatıp, dedi: (Elhamdülillah!

Sizin vesilenizle, kurtardı beni Allah.)