Vermişti ki, onyedi aylıkken etti vefat.

Bu hadiseden sonra, yıllar geçti aradan.

Diğer oğlu (Abdullah), o da göçtü dünyadan.

Mübarek gözlerinden, gözyaşları akarak,

Bir gün şöyle buyurdu, dağa doğru bakarak:

(Ey dağ, benim başıma gelen şey, sana şayet,

Gelseydi, dayanamaz, yıkılırdın sen elbet.)

Hazret-i Hatice de, olup çok müteessir,

Dedi: (Ya Resulallah, onlar şimdi nerdedir?)

Şöyle buyurdular ki ona Nebiyy-i zişan:

(Ey Hatice, elbette Cennettedirler şu an.)

Her iki oğlunun da, vefat etmesi ile,

Kâfirler sevindiler buna ziyadesiyle.

Ebu Cehil ve bazı müşrikler, hem bu ara,

Bunu fırsat bilerek, yaptılar çok yaygara.

Dediler: (Muhammed’in oğlu kalmadığından,

Nesli kesilmiş olup, ebter oldu O şu an.

Neslini sürdürecek, yok bir erkek evladı.

Ölünce, unutulur kendisinin de adı.)

O zaman Hak teâlâ, sevgili Habibi’ne,

Bir sure göndererek, kuvvet verdi kalbine.

Buyurdu ki: (Biz sana, kevser verdik, mukaddes.

O halde Rabbin için, namaz kıl ve kurban kes.

Sana ebter diyenin, kendisi zürriyetsiz,

Namsız ve haysiyetsiz bir kişidir şüphesiz.

Senin ise pak neslin, hem şan ile şerefin,

Hep devam edecektir, ta kıyamete değin.

Sana, ahirette de, hiç akla gelmeyecek,

Nice büyük şeref ve nimetler verilecek.)