Artık Hazret-i Ömer, bir anda değişmişti.

Resul'ün muhabbeti, kalbine işlemişti.

Hemen dedi: (Ya Habbab, ilet beni Resule.

Zira yanıyor kalbim, onun muhabbetiyle.)

Ve Hazret-i Said’den, sual etti bu sefer.

Dedi: (Nerde bulunur şu sırada o Server?

Çabuk ulaştır beni, şerefli huzuruna.

Hizmetinde bulunup, köle olayım ona.)

Peygamber Efendimiz, o dakika, o saat,

Bir evde, Eshabına ediyordu nasihat.

Said dedi: (Ya Ömer, Resulullah şu anda,

Sohbet buyurmaktadır, Eshabı arasında.

Resulün Eshabından Erkam’ın evi vardır.

Öyle zannederim ki, şu anda oradadır.)

Hazret-i Said ile, Hazret-i Ömer, hemen,

Resule varmak için, çıktılar o haneden.

Büyük bir aşk içinde giderlerken ikisi,

O şerefli hanede, Allah’ın Sevgilisi,

Küffarın cefasından kurtulmak gayesiyle,

İnziva ediyordu, bir avuç Eshabiyle.

Evin geliş yoluna, bir gözcü koymuşlardı.

Hepsi, onun uğruna cansiper olmuşlardı.

Zira Hazret-i Ömer, Ebu Cehl’in vadine,

Aldanıp, çıkmış idi o Server'in katline.

Ümit ve sevinç ile bekleşirken kâfirler,

Müminler üzüntüde, endişede idiler.

Onların tek arzusu, şu idi ki nihayet:

Halkı, açık olarak etsinler dine davet.

Derlerdi ki: (Ölmeden, söyleseydik bir kere.

Kelime-i tevhidi, birlikte, aşikâre.)

O kadar artmıştı ki onların bu arzusu.

Nihayet arz ettiler Resule bu hususu.

Dediler ki: (Ne olur, bize izin veriniz.

Çıkalım bu haneden, bir kerecik hepimiz.

Haykıralım tevhidi, yüksek bir seda ile.

Gam değil ondan sonra, hepimiz ölsek bile.)

Buyurdu: (Ey Eshabım, asla gam çekmeyiniz.

Bu babta ümitli ve kavi olsun kalbiniz.

Hazret-i İbrahim’i, Nemrud’un ateşinden,

Ve dahi İsmail’i, bıçağın kesmesinden,

Nasıl kurtardı ise cenab-ı Hak vaktiyle,

Kurtarır bu cefadan bizi de yine öyle.

Yardımı, bizimledir Allah’ın çünkü ancak.

Bekleyin, biraz sonra, bakın neler olacak?)