Halid bin Velid der ki: (Velid'den mektup aldım.

Okuyunca, sevinip bir hayli duygulandım.

Artık yegane arzum, o Server'e gitmekti.

Huzurunda diz çöküp, Ona iman etmekti.

Düştüm bu iştiyakla Medine yollarına.

Uğradım (Osman ibni Talha)nın da yanına.

O da, iman etmeyi çok istiyormuş meğer.

İkimiz, seher vakti yola çıktık beraber.

Az sonra karşılaştık hem de (Amr bin As) ile.

O da, aynı maksatla gidiyormuş Resule.

Yolda ilerledikçe, bu arzum fazlalaştı.

Medine’ye varınca, had safhaya ulaştı.

Sevinç ve heyecanla girince yanlarına,

O, güler yüzü ile bir nazar etti bana.

Dedim: (Ya Resulallah, ederim ki şehadet,

Allah birdir, sen dahi Peygamberisin elbet.)

Buyurdu ki: (Rabbime olsun ki hamd ve sena,

Bu saadet yolunu gösteren Odur sana.)

Dedim: (Ya Resulallah, dua buyurunuz da,

Affetsin Hak teâlâ beni huzurunuzda.)

Buyurdu: (Öyle üstün dindir ki islamiyet,

Önceki günahları tamamen siler elbet.)

Osman bin Talha ile, Amr bin As da, aynı gün,

İmanla şereflendi huzurunda Resul'ün.

Bu üç namlı pehlivan, Resul'ün huzurunda,

Sahabe-i güzinden oldular en sonunda.

Buna, sahabiler de çok memnun olmuşlardı.

Ve bunu, tekbirlerle açığa vurmuşlardı.

Badema bu yiğitler, din ve Allah yolunda,

Gayret edeceklerdi Resulullah uğrunda.

Yine Mute cenginde, Abdullah bin Revaha,

Şehid olup, kavuştu Allahü teâlâya.

O dahi ayrılınca bu dünya âleminden,

Koşup Sabit bin Ekrem, sancağı kaptı hemen.

Ve Halid bin Velid'e götürüp verdi derhal.

Dedi ki: (Emirliye sen layıksın, bunu al!)

Almak istemeyince, arz etti ki: (Ey Halid!

Çabuk al ki sancağı, çok dardır zira vakit.

Sen, harbin usulünü bizden iyi bilirsin.

Senin emir olmandır arzusu hepimizin.)

Sonra, sahabilere dönerek sordu hatta:

(Sizin fikirleriniz ne yoldadır bu babta?)

Bilcümle mücahidler, arz ettiler ki o an:

(Halid bin Velid olsun başımıza kumandan.)

Bu durum karşısında, islamın bayrağını,

Büyük bir hürmet ile aldı ve öptü onu.

Ve atına atlayıp, hücum etti küffara.

Yeniden kuvvet geldi cümle müslümanlara.