Ziyaeddin Nurşini, âlim ve veli idi.

Nasihati, gençlere pek çok faideliydi.

Bir gün buyurdular ki: (Bugün, din düşmanları,

Tek hedef almışlardır müslüman yavruları.

Onların imanını çalmak için sinsice,

Yalan ve iftiralar uydururlar bir nice.

Derler ki: (Cin ve melek, hatta Cennet, Cehennem,

Hep uydurma şeylerdir, gidip de var mı gören?

Göz ile görünmeyen bir şeye, var denir mi?

Var diyen bir kimseye, akıllı denilir mi?).

İşte böyle iftira sözlerle bu düşmanlar,

Temiz gençlerimizin, imanını çalarlar.

Halbuki görünmeyen şeye inanmamakla,

Güvenmemiş oluyor bunlar ilm'e ve akl'a.

Yani, göz, kulak gibi uzuvlarına, bunlar,

Tâbi olduklarını bildirmiş oluyorlar.

Halbuki uyar insan, ilmi ile aklına.

Hayvanlar tâbi olur, duygu organlarına.

Nitekim insanların his uzuvları, zaten,

Hayvanlara kıyasla, geridedir esasen.

Kedi köpek, insandan iyi koku alırlar.

Karanlıkta, çok iyi görürler yine onlar.

Hem insan, her hususta göze nasıl inanır?

Çok yerde, akıl gözün yanlışını çıkarır.

Mesela, göz güneşi, pencerenin içinden,

Görünce, küçük sanır güneşi pencereden.

Akıl ise, doğruyu bularak işbu babta,

Der ki: (Güneş büyüktür, dünyadan bile hatta.)

Burada, kâfirler de, bizim gibi diyorlar.

Böylece hayvanlıktan kurtulmuş oluyorlar.

Keşke ahirete de inanıp böyle yine,

Yükselmiş olsalardı insanlık şerefine.

Bir komünist muallim, talebeye, Rusya’da,

Der ki: (Ben, şimdi sizi görüyorum burada.

Elbette ki sizler de, beni görüyorsunuz.

O halde bizler varız, çünkü görünüyoruz.

Ve yine görünüyor, karşıdaki şu dağlar.

Yok olan şey görünmez, öyleyse onlar da var.

Söylediğim bu sözler, ilme fenne dayanır.

İlerici aydınlar, elbet fenne inanır.

Ve lakin gericiler, der ki: Bu kainatı,

Yaratan kuvvet vardır, Allah’tır onun adı.

Onların bu sözleri, fenne uygun değildir.

Görünmeyen bir şeye var demek, deliliktir.)

O sırada bir Türkmen çocuğu, söz alarak,

Der ki: (Bu sözleriniz, akıldan gayet uzak.

Ben inanıyorum ki, hiç akıl yoktur sizde.

Zira eğer olsaydı, görürdük onu biz de.)

O komünist muallim, o Türkmen çocuğuna,

Hiç cevap veremeyip, öfkelenir çok ona.

Ve mağlubiyetinin öfkesiyle, o zaman,

Çocuğu, tekme tokat çıkarır o sınıftan.

O çocuk ya ölmüştür, ya hapse atılmıştır.

Çünkü onu, bir daha hiç gören olmamıştır.)