Gördüm çok o diyarda hurmalık ve bahçeler.

Düşündüm ki: Beklenen o Peygamber, her halde,

Gelse gerek, işte bu hurması bol mahalde.

Lakin ben, o beldeye edemedim muhabbet.

O yahudi kimseye, hizmet ettim bir müddet.

Sonra o sattı beni, başka bir yahudiye.

O dahi beni alıp, getirdi Medine’ye.

Bu yeri görür görmez, çok ısındım, pek sevdim.

Sanki ben, bu beldeyi önce görmüş gibiydim.

Dedim: İşte burası, hurması bol olan yer.

O Peygamber, herhalde, bu yere teşrif eder.

Geçiyordu günlerim artık hep Medine’de.

Bağ bahçe işlerini yapıyordum bu yerde.

Lakin ben, teşrifini beklerdim bir kişinin.

Sabırsızlanıyordum Ona kavuşmak için.

Rabbimi tanımaktı muradım benim asıl.

O Resul'ü görmekle olacaktı bu hasıl.

O yüce Peygamber’i bekliyordum gece gün.

Onun hasreti ile yanıyordum büsbütün.

Bir gün, o yahudinin bahçesinin birinde,

Hurma topluyor idim, bir ağaç üzerinde.

Altta, efendim ile, yavaş sesle bir kişi,

Bir şeyler konuştular, merak ettim bu işi.

Kulak verip dinledim, diyordu ki: (Mekke’den,

Kuba’ya biri geldi, geçen sabah erkenden.

Peygamber olduğunu ediyor halka izhar.

Evs ve Hazreçliler de Ona inanıyorlar.)

Ben bu sözü duyunca, kendimden geçtim o an.

Ve hatta sevincimden, düşecektim ağaçtan.

Hemen aşağı inip, dedim ki o kimseye:

(Ne diyorsun, kim gelmiş, ne diyormuş herkese?)

Sahibim sinirlenip ve bir tokat vurarak,

Dedi: (Ne yapacaksın, sen kendi işine bak!)

O gün akşam olunca, bir miktar hurma aldım.

Arayıp, o Resul’ün huzurlarına vardım.

Görünce ilk olarak cemalinin nurunu,

Tahmin ettim beklenen Peygamber olduğunu.

İkram etmek üzere, aldığım hurmaları,

Ona takdim ederken, arz eyledim şunları:

(Bu hurma sadakadır, lütfen kabul ediniz.

Fakirlerle birlikte, afiyetle yiyiniz.)

Eshabını çağırıp, buyurdu: (Yiyin bundan!)

Ve lakin hiç yemedi kendisi o hurmadan.

Dedim ki: ilk alamet, işte bu olsa gerek.

Zira kabul etmedi sadakayı mübarek.

Teşrif ettiklerinde Medine beldesine,

Az hurma daha alıp, huzura vardım yine.

Hurmaları çıkarıp Ona takdim eyledim.

Dedim ki: (Bu hurmalar, hediyedir efendim.)

Çağırdı Sahabe’yi huzuruna bu sefer.

Baktım, yedi kendi de Eshabiyle beraber.

Yirmibeş tane idi o hurmalar Vallahi.

Çekirdekleri saydım, fazlaydı bin’den dahi.

Dedim ki: İşte budur, o ikinci alamet.

Bir işaret kaldı ki, o da (Mühr-ü nübüvvet.)