Sahabe-i kiramın meşhur okçularından,

Olan Asım bin Sabit, Uhud harbinde, bir an,

İki ok fırlatmıştı, iki müşrik kardeşe.

İkisi de düşerek, ölmüş idi peş peşe.

Bunların anneleri Sülafe binti Sa'd,

Bu sebeple Asım’a düşman oldu o saat. 

Bunun intikamıyla, yanardı için için.

Ve hemen bir vaatte bulundu bunun için.

Dedi: (Onun başını kim getirirse bana,

Yüz deve vereceğim karşılığında ona.)

Güç yetiremeyince müslümanlara mertce,

Birtakım hiylelere başvurdular namertce.

Hemen aralarından, birkaçı toplanarak,

Medine'ye gittiler, güya elçi olarak.

Resul’ün huzuruna çıkıp böyle haince,

Dediler ki: (Müslüman olduk biz kabilece.

Lakin islamiyet’i iyi bilemiyoruz.

Bu yeni dinimizi, öğrenmek istiyoruz.

Lazım olan şeyleri öğretmek için bize,

Bir gurup muallimler gönder kabilemize.)

O an Resulullah da, Mekke'deki Kureyş’in,

Halini tetkik edip araştırması için,

Vazife vermiş idi, on kadar sahabiye.

Küffar, harp hazırlığı içindeler mi? diye.

Lihyanoğullarının gelince bu heyeti,

Gönderdi onlar ile, bu hazır kafileyi.

Buyurdu ki: (O yere gidip tetkik ediniz.

Bu haber doğru ise, gelip haber veriniz.)

Onlar, bu heyet ile yollara koyuldular.

Bir sabah, Reci denen, su yanında oldular.

Gündüzleri gizlenip, gece yol alırlardı.

Zira hep oralarda düşman kavimler vardı.

Yine gizlenmek için oradan ayrıldılar.

Yakındaki bir dağın üzerine vardılar.

O elçi heyetinden bir tanesi, tam o an,

Gitti bir bahaneyle ayrılıp yanlarından.

Lihyanoğullarına gidip hemen o ara,

Gizlendikleri yeri, haber verdi onlara.

Onlar da bekliyordu zaten böyle bir haber.

Silahlanıp, o yere gittiler hep beraber.

Kâfirler, tam ikiyüz kişilik bir kuvvetle,

Kuşattılar o dağı, hiyle ve ihanetle.

Asım bin Sabit ile birlikte o on Eshap,

Aldatıldıklarını anladılar derakap.

Onlarla çarpışmaya, verdiler hemen karar.

Kılıçları çıkarıp, kınlarını kırdılar.

Sayıları on olan bu seçkin sahabiler,

Arslan kesiliverdi, o anda hepsi birer.