Kalbinde tasdik olup, inansa da bir insan,

İmanını, bir anda kaybedebilir bazan.

İnsan, bir kelimeyle nasıl ki mümin olur,

Bir kelime ile de, o imanı kaybolur.

Dinin kıymet verdiği şeyleri tahkir etmek,

Tahkir ettiğini de, beğenip kıymet vermek,

(Küfr-i hükmi) olur ki, gayet tehlikelidir.

Yani hükmen o kişi, imanını yitirir.

Mesela bir hadis-i şerifinde o Server,

(Kabrim ile minberim arasında olan yer,

Cennetten bir bahçedir) diye buyurmaktadır.

Bu hadise, her mümin elbet inanmaktadır.

Ve lakin biri eğer, bunu duyduğu anda,

(Ben, hiç Cennet bahçesi görmüyorum burada.

Görünen, bir minberle, bir hasır, bir de kabir.)

Der ise, küfür olup, o anda olur kâfir.

(Bana yaptığın gibi, Allah da sana aynen,

Zulm ediyor) diyenin, imanı gider hemen.

Ve, (İmam-ı a’zamın kıyası hak değildir.)

Demek dahi, insanın imanını giderir.

Biri, kâfir olmaya mazallah etse niyet,

Niyet ettiği anda kâfir olur o elbet.

Bunu, başkası için arzu ederse eğer,

Küfrü beğendiğinden isterse, küfre girer.

Küfre sebep olacak kelimeleri, insan,

Bile bile söylerse, imanı gider o an.

Bilmeyerek söylemek, yine tehlikelidir.

Şaşırarak söylerse, o, küfürden beridir.

Küfre sebep olacak bir işi de, kim eğer,

Bile bile yaparsa, o dahi küfre girer.

Bilmeyerek yapınca, çoğu âlime göre,

Çok tehlikeli olup, o dahi girer küfre.

Beline, zünnar denen bir papaz kuşağını,

Bağlamak da küfr olup, zayi eder imanı.

Küfre mahsus bir şeyi, hiç mazeret olmadan,

Giyen müslümanın da, imanı gider o an.

Başkasını güldürmek, latife, şaka, mizah,

Diyerek kullanan da, kâfir olur mazallah.

Ve yine kâfirlere ait bayram günleri,

Özellikle o güne mahsus olan şeyleri,

Onlar gibi kullanıp, bunları bir kâfire,

Hediye etmek dahi, sebeptir yine küfre.

Akıllı ve bilgili olduğunu göstermek,

Ve yanındakileri sevindirmek, güldürmek,

Veyahut da hayrete düşürmek gayesiyle,

Veya istihza için söylenen sözler ile,

Öfke, gadap, kızgınlık ve hırs ile söylenen,

Sözlerde de, korkulur yine küfr-i hükmiden.