(Küfr-i hükmi) odur ki, kalpte iman var iken, 

Onu zayi etmektir bir söz ve iş yüzünden.

Buna misal olarak, faraza bir müslüman,

Bir mümin kardeşini, gıybet ettiği zaman,

Duyanlar, o kimseye, (Gıybet etme!) deseler,

O ise, (Yaptığımda ne var ki?) derse eğer,

(Ben gıybet etmedim ki, yalnız onda var olan,

Şeyi söyledim) derse, imanı gider o an.

Çünkü o, bu sözüyle, bu gıybet günahını,

Hafife almıştır ki, kaybeder imanını.

Bir kız, nikah edilse çocukluk günlerinde.

Yıllar sonra, nihayet büluğa erdiğinde,

İmandan ve islamdan olur ise bihaber,

Yani sorulduğunda, anlatamazsa eğer,

O anda mürted olur ve boş olur zevcinden.

Erkek dahi böyledir, imanı gider hemen.

Bir kimse, bir mümini, hiç sebepsiz öldürse.

Yahut öldürsün diye, birine emir verse,

Biri de, (İyi yaptın) der ise ona eğer,

Böyle söyleyen kimse, o anda küfre girer.

Katli vacip olmayan kimse için, bir insan,

(Öldürülmesi lazım) der ise, gider iman.

Bir zalim, haksız yere bir kimseyi döverse,

Veyahut haksız yere, birini öldürürse,

Biri de, (İyi yaptın, o bunu etmişti hak.)

Derse, küfr-i hükmiyle kâfir olur o mutlak.

Bir kimse, diğerine, (Biliyor ki Allah da,

Seni çok seviyorum çocuğumdan da hatta.)

Demiş olsa ve lakin bu sözü olsa yalan.

Küfr olup, o kimsenin imanı gider o an.

Vazife olduğuna, kalben inanmayarak,

Yani hafife alıp, namazları kılmamak,

Yine oruç tutmayıp, vermemek zekatını,

Küfr olup, o kimsenin giderir imanını.

Allah'ın rahmetinden, kim ümit kesse eğer,

Bu hali küfür olup, imanını kaybeder.

Leş, domuz, şarap gibi, kendisi haram olan,

Şeye (helal) diyenin, imanı gider o an. 

Kim ki, kesin olarak bildirilen bir haram,

Hakkında (helal) derse, küfre düşer o adam.

Fıkıh kitaplarıyla, yine cami ve ezan,

Bunlara, kıymet verir islamiyet her zaman.

Kim bu aziz şeyleri, aşağılarsa eğer,

Mazallah küfre girip, imanını kaybeder.

Biri, bildiği halde, kıbleden başka yöne,

Doğru namaz kılarsa, küfürdür bu da yine.